“Dün, ne matemdeydi alem! Yer hazin, gökler hazin;
Sur-ı fıtrattır bugün : Fıtrat bugün, sahra-güzin!
İşlemiş kırlarda yer yer kudretin feyyaz eli,
Öyle yapraklar ki sun’undan; gidip bir görmeli.” mısralarına bir defa daha göz atarken, bir baharın çok ötelerinde ihtizazlarla ürperen içim, ani bir bedahet hissinin ağmasına izin verince, karşımda yemyeşil giysileriyle salınan üç salkımsöğüdün davetine kulak tuttum.
Irmaktan kalkan rutubet tülleriyle sarılıvermiş gibiydi ağaçlar; “üç elif”in beraberliği misali, sırt sırta duran kenetli yapıya koru ya da meşelik diyemezdim ama, bütünün parçadaki hasiyeti silemeyeceği hikmetiyle aynı zaviyeden bakan ruhum, belki de onları “yegan yegan” görmeyi daha çok seviyordu. Zihnimizden geçiveren;
