Devlet Demir Yollarında çalışan İsmail Boyacı'nın iki çocuğundan biriyim. Babam, 14 yaşındaki kardeşim Hüseyin ve annem Semra ile kendimize büyük, mutlu bir hayat kurduk.
Şu an lisedeyim, üniversitede hedefim psikoloji okumak. İki kolum yok ama kimsenin görmediği kanatlarım var. Ailem sayesinde kollarımın yokluğunu değil ayaklarımın varlığını hissettim.
Herkes gibi kol kola girmek, el ele tutuşmak benim için bir mucize değil. İmkansız olanları omuzlarımla, kollarımla değil bacaklarımla yaptım. Benim de başkaları gibi küt küt atan bir kalbim var. Kollarımla değil yüreğimle sarılıyorum hayata.
Allah'a yakınlık, huzurun kendisidir!
admin
