Siyaset ile din bir arada olunca, din siyasete alet edilmiştir.
Bedîüzzaman milletin ekserisi gerçek dindar olmadıkça, din adına siyaset yapılamayacağını özellikle ikaz etmiştir. Çünkü her ne kadar yola çıkarken siyaseti dine alet etmek için çalışma ve gayret içerisinde olunacağı, becerilemeyip dini siyasete alet etme tehlikesinin hep var olduğunu nazara vermiştir. Onun içinde milletin yüzde altmış yetmişi tam dindar olmadıkça, din adına bir partinin iş başına gelmemesi gerektiğini söylemektedir. Bunu bir iki paragrafla burada ifade etmeye çalışalım:
“İşittim, İttihad-ı Muhammedî (A.S.M.) namıyla bir cemiyet teşekkül etmiş. Nihayet derecede korktum ki; bu ism-i mübarekin altında bazılarının bir yanlış hareketi meydana gelsin...
Ve o siyasî cemiyetten kat’-ı alâka ettiler (ilgisini kestiler). Siyasete karışmayacaklar. Lâkin tekrar korktum, dedim: Bu isim umumun (herkesin) hakkıdır, tahsis (hususiyet) ve tahdit (sınırlama) kabul etmez...
