İyiliğin memleketi kalptir. Kalbinden ayrılanın, huzuru yoktur. Güzel olan her şeyin bir bir sömürüldüğü, tüketim çağında dik bir duruş, yeniden mutluluk istiyorsak, iyilik evine geri dönmeliyiz. Masum olduğumuz, birbirimizin elini çıkarsız tuttuğumuz günleri özlemeyen var mı?
En küçük yanlışta utanıp, kızardığımız anlara sarılamıyorsak bilin ki insanca yaşamdan çok uzaktayız. İyiliğin kalbi vicdan, gözleri adalet, elleri merhamet, ayakları vefa, kolları güven, yüzü mütevazı ! iyiliğin kanı, sır. Damarları haysiyet, Teni hoş görü, nefesi saygı. İyiliğin yüzü alın teri, bakışları kul hakkı. Kokusu teslimiyet. Evet, sevginin de tarifi değil mi bu! Hani bizi hırpalayan, yoran dostluğun da… Hiçbir şeye geç kalmadık. Kendimizi küçük bir sorguya çekip, içimizdeki iyiliğe şans vermeliyiz. Af adlı duygunun rengidir gün batımları. “İyiliğin ilmine sahip olamayana, bütün diğer ilimler zarar verir.” Diyen Montaigne’nin bu cesur ve haklı cümlesine düğümlenip, nefes almak hepimizi rahatlacaktır.
