Bir Şiirin Özgeçmişi...

Serin bir ağaç gölgesidir senin gövden. Su kenarı gibi huzur veren bir de gözlerin var ki, şehirler orada kurulmuş... Dünya orada... Gözlerinle, gözlerim arasında. Sen ne zaman üzülüp, kırılsan, alınsan yurt olamıyor hiç bir toprak, hiç bir papatyaya. Harfleri eğip, bükmeden şiirler yazdırırsın adama. İmgeler gözlerinden dökülür. Bütün betimlemeler senden ilham almıştır. İşte bundandır, su olup akar dizeler. Bak vakit akşam oluvermiş. Geçmez sanırdım sensizlikte zaman. Ama şurada duran, sevda iyileştiriyor herşeyi. Mevlana, "Şems" diye bahsetmiyor mu, iki sevda arasında ki uzaklıktan. Kulak ver şu şiirime; Sustur gecenin hüznünü, Bu gece yalnızca aşk konuşsun. Ağlayan güllerin sil gözyaşlarını, Varsın hasret derinden vursun. Uzaklara inat seveceğim seni. Sana, Şiire, And olsun! Koy eline göğsüne. Dinle! O kalp atışların nefesimdir Ey sevgili! Bu uzaklar yormasın düşlerimizi. Takvim yapraklarına çevir başını, bugünde sevdim seni. Yarın da, son nefesimde... Böyle yazmışım. Arada sıkıştırmışım şiiri imgeye boğanları. Şiir zarifliği sever. Sadeliği. Akıcı olmalı. Su gibi... Ve yine su gibi berrak.  Her bir dizesi, şiirin gerdanında inci gibi durmalı. Ne kadar da güzel anlatıyor bunu Ahmet Hamdi Tanpınar'ın, "Bursa'da Zaman" şiiri. Dedim ya vakit akşam. Hava kararınca eve dönen çocukluk yıllarımı özledim. Varıp gideyim. Öpeyim şiir kokan annemin ellerini. Bu yazıda kalsın burada, bir haziran hikâyesi gibi...