Depremin şiddetini yaşadığımız korkusunu hâlâ üzerimizden atamadığımız bu günlerde hatırladım onları. Defalarca şiddetine maruz kaldığımız, her depremde üzerinde düşünmeyi ve sorgulamayı sağlayan bir anıyı, ayaküstüde olsa kaleme almam gerektiğini hissettim..
Yıllar yıllar öncesi, günlerce etkisinde kaldığım bir çift tatlı mı tatlı güvercinlerin hikayesiydi.
Düşüncelerimin kalemle henüz tanışmadığı zamanlardı. Yani o zamanlar yazma eylemiyle uzaktan yakından bir ilişkim yoktu. Bu yüzden ki hep derim, yeni yetme bir kalemim diye.
Hemen hemen herkesin bildiği, hayatının bir yerlerinde mutlaka şahit olduğu balkon güvercinleri vardır. Öyle bir çift güvercin; muhtemelen eşiyle birlikte bizim balkonu gözlerine kestirmiş olacaklar ki, tatlı bir telaş ve heyecanla gagalarında topladıkları her boydan ve kalınlıktan çalıları balkona taşıyorlardı. Bu arada evimiz dört katlı binanın son katıydı.
