‘’TOPLUMUMUZUN EN BÜYÜK SORUNLARINDAN BİRİ, DİLENCİLER !‘’ adlı yazımı sizlerle paylaşmıştım. Bugün bir mahalde otururken 9 yaşında iki çocuk geldi. Minik ellerinde boya izleri... Belli ki ayakkabı boyuyorlardı. Gayet iyi giyimli bir bayan ile beraber içeri girdiler ve bayan kasaya yönelip çocuklara yemek verilmesi için ödeme yaptı. Çocuklar utanarak yanıma gelip masama oturmak için izin istediler. Yemek yerken sohbet ettik. Bu küçük insanlar henüz ilkokula gidiyordu. Sohbet koyulaşınca yetim olduklarını ve okul harçlıklarını çıkarmak için çalıştıklarını söylediler. Ve o an dünyayı adaletsiz yapan bizleriz dedim. Ve akabinde sokaklarda yaşımdan büyük dilenen insanlar... Ve özrü, noksanı olmadığı halde dilenen gönül emicileri...
Varmak istediğim konu şu: Birileri insanların gönüllerini, vicdanlarını sömürerek para kazanırken birileri de minik bedenleri, koca yürekleri ve nasırlı elleriyle hayatını idame ettiriyor.
Şimdi biz bu tablonun neresindeyiz? Acaba bu insanları dilenmeye biz mi alıştırıyoruz veya onlara teşvik mahiyetinde para mı veriyoruz?
Bu davranış ile bizler geleceğe, işleyen bir demir değil semiren bir gençlik yetiştiriyoruz.
Biraz tefekkür faydalı olacaktır...
Muhammed Bağış
