“Her söylediğin hak Hak olmalı, ama her Hakkı söylemek senin hakkın değildir. Çünkü bazen senin gibi niyeti halis olmayan birinin sözleri aksülamel yapar, sözü damarlara dokundurur.”
Bütün malumat sahipleri hikmetli beyanın birinci cümlesini esas aldığını der durur ama asıl mananın bütünlükte olduğunu “es geçip”, beyana asıl mânasını yükleyen ikinci cümleyi yele verir...
Halbuki “aksülamel”in neticesi nedir diye düşünmeli? O insanın “âmel”inin bozulması, değil mi?
Demek oluyor ki “doğruyu bazen – kimi zeminlerde- dememek” âmelle alâkalı bir husustur. İTİKAT VE İMANLA alakasızdır.
Yoksa bu “umde”yi itikadî olarak anlamak Bekri Mustafa’nın Selimiye’ye imam olmasını kabullenmek gibi bir garabet olur.
