Analiz
Giriş Tarihi : 29-07-2019 09:57   Güncelleme : 29-07-2019 09:57

Doğu Hüzün Ve Din, Batı Haz Ve Ten

​Gıyabî hüzün refikim Prof. Dr. Kemal Sayar, “Doğulu insan ‘Hüzün’le, Batılı ‘Haz’la beslenir. Doğu hüzün medeniyetidir. Hüzünle olmayı varoluşun üstün bir boyutu sayar…” diyor.

Doğu Hüzün Ve Din, Batı Haz Ve Ten

Fakir, yıllardır her Müslümanın tabiî olarak hüzün ehli olması gerektiğini, Peygamber Efendimiz’den ve velilerden tevarüs ettiğimiz hüznün bir hayat felsefesi olduğunu söyledi de kahkaha ve haz ehli yüzünü buruşturup geçti bu sözlerimize.  

Hüzün Müslüman Doğu’nun şiarıdır

Hüznün, Müslüman Doğu’nun şiarı olması, “Hüzün ehli olun, dünya gurbetini hüzünle geçirin. Kur’ân, hüzün ile nazil olmuştur. O halde Kur’ân okuduğunuz zaman, mahzun olunuz ” buyuran Resûller Resûlü Efendimiz’le başlar, Yunus, Mevlânâ, Niyazî-i Mısrî gibi hayatı hüzünle inşa eden veliler ve insan-ı kâmillerle devam eder.

“Doğu hüzün medeniyetidir”

Bu ulvî sebeplerdendir ki “Doğu hüzün medeniyetidir.” Çünkü Müslüman Doğu insanı kalbini ve gönlünü İslâm tasavvufuyla terbiye ettiği için hayatı hüzne ayarlıdır. Bu ulvî hayatı yaşamanın buyruklarını koyan İslâm’ın bir vasfı da hüzün medeniyetidir.  Müslümanın meşrebidir hüzün. “Hüzün yârimizdir” diye sevinir. Çünkü Müslüman Doğu insanının kalbinde Hz. İbrahim, Hz. Eyyüb, Hz. Yusuf ve Efendimiz Aleyhisselâtüvesselâm’la gelen ulvî hüzün yatar. Bundandır ki Müslüman Doğu bir baştan bir başa hüzün, yâni dindir. Dininin gereğince lüzumsuz ihtiyaçları ihtiyaç olmaktan çıkarır. Eşya, ten ve haz karşısında kendini güçlü hisseder, hüzünle tâlim yapar.

Hz. İsa’nın hüznüne ihânet eden Batı

Batı, İsa Aleyhisselâm’a ve hüznüne ihânet ettiğinden bu yana kalplerinden ve hayatlarından hüznü kovdu; yerine haz, ten, katliam ve sömürgecilik “uygarlığını” yerleştirdi. Batılıların, yâni modernlerim, hüznün kovulduğu haz ve ten eksenli bir hayat tasavvurları vardır. Hüzünden vebadan kaçar gibi kaçarlar. Çünkü “Tanrı” larından uzaklaşan Batılılara göre hüzün, hazzı, keyfi, konformist hayatı reddeden, ilerlemeci kapitalist üretim ve tüketimi düşüren düşman bir hastalıktır, pasifliktir.

Batı, ruhu ve dîni olmayan bir dışa dönüklüğü, girişkenliği “kişisel gelişim” dersleriyle öne çıkarır ve gelişmiş pozitivist ve rasyonel insan olarak idealleştirir. Allah’a yabancılaştığı içindir ki hüznü hayatından kovmuştur. Hüzünlüysen normal insan değilsin. Modern Batı, eski Roma'nın hedonist pagan kültürünü yeni şekillere sokarak maddî arzularının, ten hazzının, yâni “tüketim dininin” ifsatlarıyla yaşıyor.

Doğu’nun mânevî hazzı var, Batı’nın maddî…

Doğu’nun mânevî hazzı, Batı’nın maddî hazzı var. Mânevî haz, dinîdir; ulvî hüzün verir. Dolayısıyla merhamettir, sevgidir, sükûnettir, kalp ve gönlün öne çıkmasıdır. Doğu, din ve hüzünden yanadır. Batı, dine ve hüzne biganedir. Ten ve haz Batı’da nesneleşmiştir. Maddî haz tatmizsizliktir. Süetli tatmin ve konfor aramaktır. Bedenin ve nefsin anlık doyurulması, haz ve tenin hayata hükümdar olmasıdır. Beden, beş duyusunun arzusuna tâbidir, Tüketiciliktir, “tükettiğin kadar varsın” demektir.

Mânevî haz, Doğu insanının Allah’a bağlı olarak kemalâtın mertebesine ulaşma tâlimidir. Ruhunu doyurmaya, Îmanını kavî kılmaya çalışır daima. Hüznü dininden neşet ettiğ için Doğu insanında marazî hâl ve depresyon olmaz. Batı’nın haz ve ten kültürü maraz ve depresyonun makyajlanmış hâlidir. 

Batı “uygarlığı” haz ve tene tapar

Seküler Batı’nın hayattan anladığı sadece çıplaklık, haz ve hadsizliktir. Bütün gayesi tene hasredilen ruhsuz ve inançsız bir hayat. Bir mânada domuzlaşmanın adıdır bu. Hayatın tek değer ve gayesi saydığı haz veren her şeyin iyi olduğunu kabul eder. Maddî zevke hastalık derecesinde düşkünlüğün, insanlığı baştan çıkarmanın, yâni günaha ve harama çağrının “uygarlığı”dır.

Batı düşüncesi ve edebiyatı haz ve tene tapmayı telkin eder. Güzellik ve aşkta sadece sûret ve teni ön plâna çıkarır. Dine, yâni Allah’ın buyruklarına dayalı sîret ve ahlâk güzelliği yoktur edebî muhayyilesinde. Batı’da liberal, muhafazakâr, hrıstiyan demokrat, sağcı, solcu ya da Marksist olsun temelde hazcıdır ve hüzne karşıdır. Bu mânada Voltaire, Hobbes, Kant, Hegel, Marks, Nietzsche, Andre Gide ve Kafka gibi Batı’nın düşünce ve edebî önderleri küçük ayrıntılar dışında birbirinden hiçbir farkları yoktur.

Batı “uygarlığında” kas, haz ve ten yarıştırılır. Teni kutsallaştıran Roma’dan bu yana kas ve ten uygarlığıdır Batı. Güçlü olan kazanır. Hazzı artırmak için tene yatırım yapar. Batı için bir davranış, bir nesne haz veriyorsa iyidir. Çünkü haz, nefsin vâsıtasıyla aldığı bir neşe, bir lezzettir. En çok haz veren, en çok kıymetlidir. Modern eğlence kültürünün gayesi, insanları hazzın esiri kılmaktır.  

Müslüman Doğulu olmayı bilmeyen yahut kaybetmiş bir zavallıya “İyi nedir?”  diye sorun. Vereceği cevap “Bana haz veren ve eğlendiren” olacaktır. Bu, hazzın putlaştırılmasıdır. Hazzı putlaştıranlar Batılı olmuş demektir.

Doğu için hüzün iyi, Batı için haz…

Hüzün insana Allah’ı hatırlatır, insanı kendine getirir. Hüzün yok edilirse hınzırca kahkaha atan haz ve ten ehli insan makinaları peyda olmaya başlar.

Doğu insanı hüznü ve ıstırabı olgunlaşmaya, yâni insan-ı kâmil seviyeye ulaşma vâsıtası olarak görür. Batı insanı için hüzün ve ıstırap kötüdür. Doğu insanı için hüzün, Batı insanı için haz ve ten iyidir.  

Batı için en iyi, en çok haz verendir. Hazzı azaltan her şey kötüdür. Dolayısıyla dindar, güçsüz, muhtaç ve yoksullar hazzı azaltan unsurlardır.

Roma’dan sonra Batı’nın beslendiği ikinci kaynak olan Epikürcülük; “Her ferdin mutluluğu nasıl temin ve muhafaza edilir?” sualine şöyle verir:

“Hayattan zevk almalı. İyi bir hayat, müreffeh olduğu kadar acının ve ıstırabın olmadığı bir hayattır. En fazla refahı ve mutluluğu elde etmek ve en az acı ve ıstıraba katlanmak için hesap yapmalıyız. Sağladığı azıcık hazza karşılık çok yoğun endişe­ye yol açan siyasî faaliyetleri küçümseyip reddeder. Devleti veya toplumu bizatihi değer taşıyan unsurlar olarak görmez.”

Gaye sadece ferdin hazzıdır. Devlet ve toplum sadece ferdin hazzını sağladıkları ve acıdan uzak tuttukları ölçüde iyidirler. Yasalar ve âdetler sadece haz ve menfaatleri destekledikleri müddetçe bir değere sahiptirler. Her şey ferdî hazza dayanır. Ancak azami ferdî hazzı hedeflediği sürece bir ahlâk veya bir hukuk sisteminin iyiliğinden söz edilebilir.

Modernliğin “Tanrısı” haz, ten ve tüketimdir. Allah ve dini yoktur. Bu sebeptendir ki iflah olmaz Batı, “Tanrısını” unuttuğundan bu yana haz ve ten putunu ayakta tutmak için her türlü denî çabayı gösteriyor.  

Batı, hüznü yok edecek ilaçlar satıyor

Batılılar, hüznü toplumdan silecek tıbbî klinikler ve ilaçlar geliştirmekle uğraşıyor. Hüznü yok edecek haz ve ten eksenli mutluluk ilaçları pazarlıyorlar. Hüznü yok eden ilaçlar sâyesinde Batılı yahut Batılılaşmış hüzünsüz insan, ölüm makinalarına dönüşebiliyor, rahatlıkla cinayet işleyebiliyor, kamunun ve insanlığın köküne dinamit koyabiliyor.

Haz ve ten hassasından başka her şeye kendini kapatmış olan zavallı Batı, düşmanlığı ortadan kaldıracak, insanlığın barışına bir nebze de olsa ruhî desteği olacak olan hüzne modern ve materyalist bilimle saldırıyor. Öyle ki hayattan hüznü kovduğunda geriye ruhu ve kalbi olmayan haz ve ten kalacak?

Kişisel gelişim ve “terapi kültürü” hüznün muarızıdır

Hüznü, acıyı, derdi yok etmek için dinî değerleri olmayan modern-seküler psikiyatri ve psikoloji bilimlerine bağlı “terapi kültürü” hızla yayılıyor. Müslüman Doğu insanı gibi ruh ve gönlünü tasavvufla terbiye eder, şifayab kılar. Batı insanı Allah’a ve dinine bağlı bilgiler ihtiva etmeyen psikiyatri ve psikoloji bilimiyle hüzünden kurtulup, sözde mutluluğa erişmeye çalışır. Ulvî bilgilerden mahrum lâ-dinî muhtevaya sahip “terapi kültürü” peşinen hüznün karşıtı, yâni muarızıdır. İnsanlardaki hüznü yok etmek isteyen maddî haz ve ten eksenli Batı’nın afyonlarıdır bunlar.

Doğu insanı ruhunu hüzünle iyileştirir 

Bu ülkeye hâkim olmaya başlayan lâ-dinî muhtevaya sahip modern psikoloji ve psikiyatrı nâdanları, hastaya hayatın gayesinin hüzün, keder ve acı veren şeylerden uzaklaşmak, haz, zevk ve keyif veren şeylere yaklaşmak olduğunu söylüyor ve “Kişiliğin mantıklı kısmı olan Ego’nun isteklerini rasyonalize etmek için uğraştıklarını…” övünerek anlatıyorlar.  İstikâmetlerinin ayrı oluşlarındandır ki Batı insanı atom bombasını yaparak çürümüş kalbi sızlamadan katletmeyi, Doğu insanı ise hüznün mabetlerinde, yâni ruhların iyileşip yüceleştiği câmilerinde Allah’a vâsıl olmayı başarı sayar.

Hâsılı, hüznünüze laf atanlardan, hüznünüze dokunanlardan sakının! Bilin ki onlar haz ve ten ehli modernlerdir.

Ahmet Doğan

 

 

 

 

 

 

 

adminadmin