Rivayet edilen şu ki, bir Cuma günü Resul-i Ekrem minberdeyken daha hutbeye başlamadan üç sefer üst üste ‘Amin!, Amin!, Amin!’ dedikten sonra hutbeye başlamış. Namazdan sonra Sahabeler merakla sormuşlar;
‘Ya Resulullah hayır ola ne diye hutbeden önce üç defa arka arkaya ‘Amin’ dediniz?’
Resululluh Aleyhisselatu vesselam buyuruyor ki, “Hazreti Cebrail geldi ve dedi ki, ‘Anne baba ikisi ya da biri, bir evladının yanında yaşlandığı halde onların rızasını kazanamayan kimseye ‘veyl’ olsun. Ben de Amin dedim.
Bir daha dedi ki; ‘Senin ismin yanında zikir edildiği halde sana selat ve selam getirmeyene ‘veyl’ olsun. Ben yine Amin dedim.
En son dedi ki ‘Üzerinde Ramazan ayı geçtiği halde günahları af olmayan kimseye ‘veyl’ olsun. yine Amin dedim.
Değerli dostlar Peygamber Aleyhiselamın kolay kolay bedduaya Amin demediğini biliyoruz. Fakat bu üç durumda olan kimseler o kadar büyük bir gaflet içindedirler ki, hiç bir akl-ı selim sahibi bu duruma rıza gösteremez. Ancak açık ifadeyle kendileri için ‘yazık ki ne yazık’ diyebilir.
Bir insan düşünün ki Anne Babasına yararlı olmuyor, hallerini sormuyor, gücü nispetinde kendilerine maddi-manevi katkıda bulunmuyor. Bu insanın haline insan eyvallah diyebilir mi? Bu adam azap görmesin de kim görsün? Yanlış yapanın yüzüne gülmek caiz midir?
