Ezilmiş Ruhların Tedavisi

Duman altında geçer Sancılı dakikalar Siren sesleri şehri kasıp kavurur. Yalnız o an için dönermiş gibi dünya Yalnız  O yürek,  karanlığın karşısında. Ve bir şair bulutları elleriyle okşayarak Beyaz zambak denizleri çizer dizelerine Beklenen dost gelmeyecekmiş gibidir artık beklenen tren feryatları camları korkutur. Elleri her tuttuğu şeyden kayar gibi; Öfkesi cehennemin diğer adıdır. Yaşamak ona kızgın bir volkandır şimdi Yaşamak fütursuz toprak olmaktır şimdi. Savaş ve aşk içinde geçmiştir ömrü; Güneş etrafında pervanedir mahlası Ağlamak en son öğrendiği olmalıydı Ağlamak yarasına merhemdir şimdi. Her mevsimin en yaralısı odur sanki Uçurtmaya ve kuşlara sevdalanmıştır İflah olmaz isyanın ateşidir gözleri İflah olmaz yüreği savaşa, suya ve aşka Ömrü yüreğine batan sancının peşinde bitmiştir Düşleriyle yaşanmış ne varsa toplamıştır. Mezar taşı isimsiz kahraman der onun için Mezara bir dost titreyişin hüznüyle girmiştir. Bulutlar hüzünlüdür yıkılıp düştüğü vakit Yaşamak gibi ölüme de şiirler düşürerek Ezilmiş bir ruhun tedavisi için gitmiştir Ezik bir veda türküsüne beste olmuştur.