İlk yıl Diyarbakır’da Milli İrade platformunun tertip komitesini düzenleyen üç kişiden biriydim. Bir önceki gün kim/kimler konuşacak, neleri konuşacak ortak bir akıl ile belirtir, akşam da sahada olurduk. O sene dahi ilk haftadan sonra valilik programa el atınca tertip komisyonundan iki kişi bir adım geriye çekildik, çünkü devletin el attığı, halkın ikinci planda kaldığı işlerde hayır gelmediğini adımız gibi emindik.
Valilik programa el atınca Türkiye Bayrağı dışında diğer bayraklar yasaklandı, tevhit bayrağı da dahil. O tevhit ki aslında 15 Temmuz direnişinin ruhu onun üzerinde tecelli etmişti.
Daha sonra her geçen gün soğuk protokol havası esti ve sonuna doğru çoğunluk memurlarda oluşmak üzere 27 gün tamamlandı. Benim sadece 3 gün firem olmuştu. Ama birileri gibi foto/selfi çekip paylaşmak aklımıza gelmiyordu.
Ondan sonraki yıllara gelince protokole bir çadır kuruyorlar, çadırın önünde polisler duvar örürüyor. Protokolde oturanlar arasında soğuk bir rüzgar esiyor. Bizim gibi 15 Temmuz bayramın asıl sahipleri de uzaktan uzağa bazı tanıdıklara göz göze gelince el sallıyoruz, yeminle söylüyorum bir sivil toplumcu olarak bana yer verseler, o çadırda oturmam/oturamam çünkü benim yerin halkın yanı.
