Yazıda harf İnkılâbı eleştirilerek, Arap alfabesinden Latin alfabesine geçişin doğru olmadığı ve geride bir enkaz bıraktığı savunulmuş.
Ve beklenilen olmuş; dergi ve yazı malum medya tarafında kesif bir eleştiri bombardımanına tutulmuş.
Ne varmış yazıda bu kadar eleştirilecek bir bakalım;
“Dili bozulan medeniyetlerin gelenek, inanç, tarih bağları kopar zamanla. Dil psikolojisinde; geleneğinden uzak bir kitle kendini dışlanmış hisseder. Hiçbir zaman kendini bulamaz. Silinmesi gereken bir vesika için miydi yoksa bu değişim? Geçmişin kapılarını kapamak, İslâm Tarihini, kültürünü, dinin toplum üstündeki etkisini zayıflatmak mıydı acaba?
Osmanlıca dinsel, ruhsal, hissel bir dildi. Bu muazzam dilin dokusunu bozmak bile dile ihtilaldi. Latin harflerinin kabul edilmesi; düşünsel, algısal, çözülmeleri beraberinde getirmiştir. Kültürel yönden, Latin harflerinin kabulüyle başlayan fetret dönemi günümüze kadar sürdü.
Bu enkazın temizlenmesi bugünün dil bilimcilerine, aydınlarına, eğitimcilerine miras kalmıştır”
Yazarın harf inkılâbına getirdiği eleştirilerin tamamına katılmakla birlikte yazı dilinin bu tahrifattan nasibini almış olduğunu belirtmeliyim.
Mesela; dinsel, ruhsal, hissel, düşünsel, algısal gibi kelimeler yazarın dil hassasiyetinin Osmanlıca’dan ziyade uydurukçaya doğru savrulmuş olduğunun ipuçları…
Ben de inkılâpların tamamının ‘İslâm Tarihini, kültürünü, dinin toplum üstündeki etkisini zayıflatmak’ için hayata geçirildiğini, hakikaten bir enkazın olduğunu ve temizlenebilmesinin böyle cesur yazılarla ve cesur tartışmalarla mümkün olabileceğini düşünüyorum.
