İnsan Hoyratlığı Unutulmaz!

İnsan, insan dışında hiçbir canlıdan korkmamalı.
 
Kendine zarar veren başka bir canlı türü daha yaratılmamıştır bu alemde.
 
Birbirine zarar veren daha başka bir canlı türü yaratılmamıştır bu alemde.
 
Ve evrende gözünüzün görebildiği, göremediği her bir varlığa zarar veren bir canlı türü daha yaratılmamıştır bu alemde...
 
İnsan!
 
Dikkat edin, insanın olmadığı en ıssız vadilerde, dağlarda, koylarda, vahalarda, denizlerde yaşam kendi akışı içerisinde devam eder.

Yaşam, devamlılığı olan bir olgudur. insan olsa da olmasa da yaşam hep vardır; ama yaşam kaynağı yok olduğunda insan yok olur. Yinede büyük bir hırsla, sabırsızlıkla, açlıkla, keşfetme merakıyla, elde etme hoyratlığıyla yaşadığımız gezegeni kendimize benzetiriz; kararmış ve yok olmuş.

Bu aralar kısa kısa notlar alıyorum ve bir not almışım: "insan, insanın yaptığı hiçbir hoyratlığı unutmamalı."

İnsan ve unutkanlık!

Özgür olabilmemizin ilk şartı unutmamaktır. Varediliş sebebimizi, insan yanımızın güçlü ve zayıf yanlarını, Adem oğullarına ve Havva kızlarına bahşedilen akıl ayrıcalığımızın hikmet sebebini... Unutmamalıyız.

Aslında unutmamak hüzünlü bir şeydir. En mutlu anınızı dahi hatırlasanız dudağınızın kıyında buruk bir tebessüm oluşur; çünkü en güzel hatıranız bile geçmişin tozlu raflarında yerini almıştır. Peki acı hatıralar. Varlığınızın görmezden gelinmesi, vefasızlık, kandırılmışlık, iki yüzlülük, aldatılmışlık...

O kadar güçlü bir hafızaya sahibim ki, özellikle hüzünleri depolama ve hatırlama konusunda tam bir profesyonelim. Bu netlik bazen beni korkutuyor. Bazense doğru olanın asla unutmamak olduğunu düşünüyorum. Çünkü görüyorum; acılarını unutuyormuş gibi yapan insanlar, yalan bir dünyanın içinde yaşıyormuş gibi yapıyorlar. Çok fazla başarılılar ve de sahte.

 Evet! İnsan, insanın yaptığı hiçbir hoyratlığı unutmamalı.
 
Ben her şeyi hatırlamayı seçiyorum.
 
Sonra yüzleşmeyi...
 
Sonra mücadele etmeyi...
 
Sonra umut etmeyi...
 
Sonra özgürleşmeyi...
 
VE SONRA YAŞAMAYI seçiyorum.