Uzun bilimsel tanımlara gerek yok Selçuklu ve son imparatorluk Osmanlı’nın mirası üzerine kurulmuş. Dolayısıyla politikasını buna göre belirlemeli ve global anlamda adımlar atmalı. Ama ne yazık ki Türkiye Cumhuriyeti devleti, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 2009 yılındaki Davos zirvesinde, Siyonizm’e karşı “One munite” çıkışına kadar küresel siyasette var olamadı, adeta bir kapalı perde ülkesi, Batı’ya el açmış, aman dileyen bir pozisyondaydı. Erdoğan’ın bir sözü var: “Artık hiçbir şey eski gibi olmayacak.”
O tarihten sonra evet hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Türkiye filizlendi, tarihi rolüne döndü, İslam’ın sancaktarlığını üstlenmek üzere hamleler yaptı. Balkanlardan, Tanzanya’ya kadar uzandı, Osmanlı himayesindeki hiçbir kardeş şehri yalnız başına koymadı, mazlumlara el uzattı. Zaten ondan sonra emperyalistler ve taşeronlar saldırmaya başladı, Gezi ile 17-25 Aralık ile 15 Temmuz ile tahtı sallandı emperyalizmin. Ama buradaki kilit noktayı unutmayalım. Güçlü lider, sürekli istikrar. Eğer bu iki kavram olmasaydı, asla Türkiye, bölgesel bir aktör olamazdı. Suriye masasından ABD’yi kovamaz, Fırat Kalkanı Harekâtı’nı düzenleyemezdik. Türkiye’nin küresel arenada hak ettiği bulunmamasının sebebi parlamenter sistem… Çünkü Türkiye’nin demokrasiyle tanıştığı 1950’den bu yana 48 hükümet işbaşına gelmiş, 17 ayda bir değişim yaşanmış, 10 yılda bir darbe ya da darbe girişimi olmuş,
terör hat safhaya çıkmış, ortalama 4 yılda bir ekonomik kriz yaşanmış, yani Türkiye’nin gözünü dışa çevirmesi için her türlü musibet başımıza gelmiş… Güçlü bir ülke inşa edilemediği için sanayide, eğitimde, kültürel yatırımda geri kalmışız, adeta 100 yıldır geriden geliyor. Niye? Çünkü kaosun babası parlamenter sistem var. Şayet, cihan-ı şümul bir devlet istiyorsak; onu güçlendirmeyiz, hem siyasi hem ekonomik olarak... Bunun için de istikrar ve güven ortamı lazım yani Cumhurbaşkanlığı Sistemi’ne “Evet” demek şart…
