Bir adam, epeyce yol yürümüş, bu arada çok da susamıştı. Nihayet uzaktan bir ırmağın sesi geldi. Bütün gücünü toplayarak sesin geldiği tarafa doğru koşmaya başladı.
Irmağın kıyısına geldiğinde karşısına kocaman bir duvar çıktı. Duvarın üstünde oturup suyu seyretmeye başladı.
Adam, susamıştı; ama suya erişmesine o duvar mani oluyordu. Adam, su için adeta balık gibi çırpınıyordu. Duvardan bir parça kerpiç koparıp suya attı. Suyun sesi kulağına gelince içini bir ferahlık kapladı.
Adam, bu sesten hoşlandığı için, duvardan kerpiç parçası koparıp suya atmaya devam etti. Sonunda su, adama şöyle seslendi:
- Ey ahmak adam! Bana böyle taş atmaktan ne fayda elde ediyorsun?
Adam, suya şöyle cevap verdi:
- Bu işte iki fayda var. Ben, bu sebeple bu işten vazgeçmem. Birinci faydası şu: Su sesini duymak, susuzlar için musiki dinlemek gibidir. Suyun sesi, İsrafil’in sesine benziyor. Ölü bile bu sesten hayat bulur.
Adam, bir süre durakladı. Sonra sözlerine şöyle devam etti:
İkinci faydası da şudur: Duvardan koparıp suya attığım her kerpiç parçası, duvarı biraz daha alçaltıyor. Her defasında duvar, biraz daha aşağıya inmiş oluyor. Duvarın alçalması da suya yaklaşmamı sağlıyor. Duvar, ortadan kalkınca ben de suya kavuşmuş olacağım.
