Bir padişah, ucuz fiyata iki köle satın aldı. Onlardan biriyle bir süre konuştu. Köleyi; anlayışlı, zeki ve tatlı dilli buldu. O köleyi zeki görünce öbür köleyi huzuruna çağırdı.
İkinci köle, padişahın yanına geldi. Kölenin dişleri simsiyahtı. Padişah, bu köleden pek hoşlanmadı; ama yine de konuşturarak nasıl biri olduğunu anlamaya çalıştı.
Öbür köleyi de;
- Haydi git. Yıkanıp temizlen, diyerek hamama yolladı.
Sonra dişleri simsiyah olan ve ağzı kokan köleye dönerek ona şöyle dedi:
- Arkadaşın senin için hırsızdır. Doğru adam değildir. Münasebetsizin biridir, dedi. Halbuki sen, hiç de öyle bir adama benzemiyorsun.
Köle, padişahın bu sözleri karşısında şöyle bir cevap verdi:
- Arkadaşım, daima doğru söyler. Onun gibi doğru sözlü bir adam görmedim. Bende bazı ayıplar gördü ki onun için öyle şeyler söyledi.
Bunun üzerine padişah, köleye;
- Onun senin ayıplarını söylediği gibi, şimdi sen de onun ayıplarını söyle bakalım, dedi.
Köle, bu isteğe şöyle karşılık verdi:
- O, benim iyi bir arkadaşımdır. Kusuru sevgi, insanlık, doğruluk, zekâ ve dostluktur.
Padişah;
- Arkadaşını bu kadar övme. Ona da sorular sorarsam sonra utanırsın, dedi.
Köle, padişaha şöyle cevap verdi:
- Padişahım! Yemin olsun ki arkadaşım, benim anlattıklarımdan bir kat daha iyidir. Ama ne yapayım ki siz inanmıyorsunuz.
Bu arada öbür köle, hamamdan gelince padişah, onu da huzuruna çağırdı. Köleye;
- Sıhhatler olsun! dedi. Ne zarif ne güzelsin! Keşke öbür kölenin söylediği kötü huyların da olmasaydı.
Köle;
- Padişahım! O dinsizin hakkımda söylediklerini, bir parçacık anlat hele, dedi.
Padişah, bu köleye şöyle dedi:
- Arkadaşın, önce iki yüzlülüğünü anlattı. Ona göre sen, görünüşte bir deva, gerçekte ise bir dertmişsin.
Köle, bu sözleri duyunca arkadaşına çok kızdı. Öfkesinden yüzü kızardı. Padişaha arkadaşı hakkında kötü kötü sözler söylemeye başladı.
Köle, öyle hızlı konuşuyor ve öyle kötü sözler söylüyordu ki sonunda padişah daha fazla dayanamadı. Baktı ki köle durup dinlenmeden ve doğru yanlış demeden arkadaşı hakkında atıp tutuyor, ağzını tuttu ve köleye şöyle dedi:
- Kâfi! Artık sus! Bu sınamayla onu da tanıdım seni de. Senin canın kokmuş, onun ağzı.
