Bir adam, evinde bir hırsız olduğunu fark edip onu kovalamaya başladı. Peşinden koşturup durdu. Nihayet son saldırışında hırsıza iyice yaklaştı. Biraz daha sıçrasa, neredeyse tutacaktı.
Bu arada karısı, adama şöyle seslendi:
- Buraya gel! Gel de bela izlerini gör. Çabuk ol savaş eri! Çabuk gel de buradaki hâli bir gör.
Adam, kendi kendine şöyle düşündü:
“Her halde orada da bir hırsız var. Hemen gitmezsem başımıza bela kesilecek. Çoluğuma çocuğuma kastedecek. En iyisi önce oradaki hırsızı yakalayayım.”
Ev sahibi, böyle düşününce, hemen koşup karısının yanına gitti. Karısına;
- Ne oldu? Niye feryat edip duruyorsun? diye sordu.
Kadın, adama şöyle dedi:
- İşte hırsızın ayak izine bak. Hırsız, çalacağını çalıp bu tarafa gitmiş. Yürü, bu izi izle de ardından koş, onu yakala.
Adam, bu sözler üzerine sinirlendi. Çünkü karısı, onu geri çağırmasaydı şimdi belki de hırsızı yakalamış olacaktı. Bu sinirle karısına şöyle çıkıştı:
- Be kadın! Sen ne diyorsun? Ben, onu neredeyse tutmuştum. Sen bağırınca burada daha önemli bir şey var sandım. Kim bilir belki bir hırsız da burada vardır, diye düşündüm. Meğer sen, pek aptalmışsın. Oysa ben, seni akıllı sandım da sesine koştum. Sen, ayak izinden bahsediyorsun. Ben, kendisini yakalamıştım.
