Bir gün İsa Peygamber, sanki peşinde onu yiyecekmişçesine koşan bir aslan varmış gibi, bir dağa doğru telaşla kaçıyordu. Birisi, arkasından koşup şöyle dedi:
- Hayrola? Peşinde kimse yok. Neden böyle kuş gibi kaçıyorsun?
İsa Peygamber, öyle hızlı koşuyordu ki acelesinden adama cevap bile veremedi. Adam, bir süre daha İsa Peygamber’in ardından koştu. Peşini bırakmayıp şöyle bağırdı:
- Allah rızası için biraz dur. Neden kaçıyorsun, merak ettim. Arkanda ne aslan var ne de başka bir düşman. Bir şeyden ne korkmana gerek var ne de ürkmene. O tarafa doğru neden koşuyorsun? Kimden kaçıyorsun?
Adamın ısrarı üzerine İsa Peygamber, ona şöyle cevap verdi:
- Bir ahmaktan kaçıyorum. Yürü! Benim yolumu kesme ki kendimi kurtarayım.
Bu cevap üzerine adam;
- Körün gözlerini, sağırın kulağını açan Mesih sen değil misin? diye sordu.
İsa Peygamber;
- Evet benim, dedi.
Adam, tekrar sordu:
- Ölüyü, av bulmuş aslan gibi sıçratıp dirilten padişah sen değil misin?
İsa Peygamber, yine;
- Evet benim, diye cevap verdi.
Adam, sormaya devam etti:
- A güzel yüzlü! Topraktan kuşlar yapan sen değil misin?
İsa Peygamber;
- Evet benim, dedi.
Bunun üzerine adam, daha fazla dayanamadı ve şöyle dedi:
- Peki öyleyse ey temiz ruh! Dilediğini yapabiliyorken daha kimden korkuyorsun? Âlemde bu kadar mucizelerin varken senin inananlarından olmayan kim?
İsa Peygamber, bu soruya da şöyle cevap verdi:
- İnsanı eşsiz örnekten yaratan Allah’ın tertemiz zatına yemin olsun ki o Allah’ın yüce ismini köre okudum; gözleri açıldı. Sağıra okudum; kulakları duydu. Taş gibi dağa okudum; yarıldı. Ölüye okudum; dirildi. Hiçbir şey olmayan, vücudu olmayan şeye okudum; meydana geldi, bir şey oldu. Fakat ahmağın gönlüne yüz binlerce kere okudum, fayda vermedi. Mermer bir kaya kesildi. Adeta kuma döndü. Ondan bir şey yetişmesine imkan yok.
Adam, bu cevaba şaşırmıştı. İsa Peygamber’e şöyle sordu:
- Allah’ın adının köre, sağıra, ölüye tesir edip de ahmağa tesir etmemesi nedendir?
İsa Peygamber de cevap olarak şöyle dedi:
- Ahmaklık. Allah’ın insana verdiği kahırdır. Hastalık, körlük, kahır değildir. Acınacak bir hâldir. Ona kul da acır, Allah da. Ama ahmaklık, öyle bir kahırdır ki hem ahmağa zarar verir hem onunla konuşana. Ona bir çare bulmanın imkanı yoktur.
