Bir ormanda yaşayan bütün av hayvanları, fil sürüsü yüzünden su içemez olmuşlardı. Çünkü uzun zamandır su kaynağında filler bulunuyordu. Bu nedenle hiçbiri, korkudan suya yaklaşamıyordu bile. Hayvanların fillere karşı duracak güçleri, kuvvetleri yoktu.
Sonunda düşünüp taşınıp bir plân yaptılar. İhtiyar bir tavşan, ayın ilk gecesi dağın tepesine çıkıp şöyle bağırdı:
- Ey fillerin padişahı! Ay, size; “Buradan gidin. Su kaynağı bizimdir. Dağılın buradan. Yoksa sizin gözünüzü kör ederim.” diyor. Ben ayın elçisiyim. Elçiye zevâl olmaz. Elçiye ne kızılır ne sövülür ne de hapse atılır. Ben, ayın sözünü söyledim. Bana inanmıyorsanız ayın on dördüncü gecesi gelin de suya bakın. O zaman sözümün doğru olduğunu göreceksiniz.
Ayın yedinci gecesi, sekizinci gecesi fil padişahı, su içmek için pınara geldi. Gece vakti hortumunu suya daldırınca, su hareketlendi. Bu arada suya yansımış olan ay da hareketlenmişti.
Fil padişahı, suyun içinde ayın titrediğini ve hareket ettiğini görünce tavşanın dediklerinin doğru olduğuna inandı. Fakat diğer filler;
- Biz ahmaklardan değiliz ki ayın hareketi bizi korkutsun, dediler.
Böylece ihtiyar tavşanın filleri korkutma plânı işe yaramamış oldu. Çünkü filler, öyle akılsız ve ahmak hayvanlar değillerdi.
