Bir adam, hamama gitmeye niyetlenir. Canı şöyle bir güzel temizlenmek ak pak olmak ister. Sabah olunca hizmetçisine seslenerek şöyle der:
- Sungur! Uyan. Başını kaldır. Hamam tasını, havluyu, sabunu, örtüyü al da hamama gidelim.
Sungur, kalkar. Hamam tasını, havluyu, örtüyü alır. Beraberce yola koyulurlar. Yolda öğle ezanı okunur. Yolları üzerinde de bir cami vardır.
Sungur, namaz kılmayı pek sevmektedir. Ezanı duyunca, efendisine şöyle der:
- Ey iyi yürekli beyim! Sen şu dükkânda birazcık otursan da ben, namazımı kılıversem!
Bey, hizmetçisinin bu isteğini kabul eder ve dükkânda oturur. Sungur’un namazını kılıp camiden çıkmasını beklemeye başlar. Bir süre sonra imamla cemaat, namazı kılıp camiden çıkarlar. Ne var ki Sungur, ortalıkta gözükmez.
Bey, bir süre daha bekler; ama sungurdan hâlâ bir iz yoktur. Bunun üzerine bey, ona;
- Sungur! Niye dışarı çıkmıyorsun? diye seslenir.
Biraz sonra içerden Sungur’un sesi gelir:
- Efendim! Bırakmıyorlar. Birazcık daha sabret. Şimdi geliyorum. Beni beklediğini biliyorum. Merak etme; seni unutmadım.
Bey, biraz daha bekler. Arada bir seslenip beklemeye devam eder. Beyin her seslenişinde, Sungur;
- Efendim! Dışarı çıkacağım; ama şimdilik bırakmıyorlar, diye cevap verir.
Sonunda bey, sinirlenir ve şöyle der:
- Yahu! Camide kimse kalmadı ki? Seni bırakmayan kim? Seni orada kim tutuyor?
Meğer Sungur, dışarı çıkmayarak efendisine bir ders vermeyi amaçlamıştır. Çünkü o da efendisinin sevmekte ve namaz kılmak için camiye gelmemesine üzülmektedir.
Sungurun efendisinin sorusuna cevabı, efendisini hem şaşırtır hem de mahcup eder:
- Seni dışardan içeriye sokmayan yok mu? İşte beni de içeriden dışarıya bırakmayan da odur. Senin camiye adım atmana izin vermeyen, işte benim de dışarı çıkmama izin vermiyor.
