Şimdi size bir banka macerası aktaracağım. Harfiyyen doğrudur.
Bir baba, askerdeki oğluna para yatıracak. Hesabın olduğu bankanın bir şubesine giriyor…
-Kızım, şu kâğıttaki hesaba 50 lira yatıracağım.
-Hesap sizin mi amca?
-Bizim kızım.
-Amca ismin ne?
Amca ismini söyler…
-Amca soyadı aynı ama isim farklı görünüyor.
-Kızım, bizim derken, oğlumun hesabı; askerde, çarşı iznine yetişsin diye şey ediyorum…
-Amcacım, hesap senin olmadığı için 42 lira masrafı var, söylim de…
-50 lira göndereceğim, ne 42 lira masrafı a benim kızım? Otobüse binip gitsem daha ucuza gelir, bari çocuğu görürüm…
Memure, laf anlatmaktan yorgun halde:
-Amca, bu hesap 56’lar şubesinde, bi koşu git, oradan yatır.
-Dışardaki makineden yatırsam; biriniz yardımcı olsanız, nasıl yatırıldığını bilmiyorum.
Saat öğleden sonra 5’e 10 vardır; amca tedirgin:
-Evladım, on dakikada nasıl gideyim?
Söz uzar, amca çaresiz, koşturur. Bankaya vardığında, kapı kapanmıştır. İçerde dört kişi vardır ve güvenliğe yalvarır. Allah’tan, güvenlik iknâ olur, kapıyı açar… Amca da parayı yatırır.
İşte bu, modern hayatın, modern soygunudur. On dakikalık mesafe için 42 lira isteyen bir zihniyettir. 50 lira için 42 lira… Banka haklıdır, amca haklıdır… Fakat bankanın haklı olması, ahlaki değildir; 50 lira için 42 lira istemek, soygunun daniskasıdır.
Değil midir?
Başyazı
