Lakin bu sefer de siyasi çekişmeler başladı. Cumhurbaşkanı İsmet İnönü, Recep Peker’e hükümet kurdurdu, Peker hükümeti sadece 1 yıl devam edebildi, 4 yıllık süreçte 4 hükümet kuruldu. İstikrar olmadı, siyasi çekişmeler Türkiye’yi geriye götürdü. 1950’den 27 Mayıs 1960’a kadar ise Menderes memleketi fevkalade yönetti. 1961’de Türkiye’nin ilk koalisyon hükümeti kuruldu.
Demirel’in Adalet Partisi ve İnönü’nün CHP’si arasında, aslında cuntanın atadığı bir hükümetti ve ömrü 7 ay sürdü, fatura yine millete çıktı. Parti içi çekişmelere en tipik örnek 14 Şubat 1970’te yaşandı. AP de 72 milletvekili Demirel’e kazan kaldırarak, muhtıra verdi, Demirel hükümet istifa etmek zorunda bırakıldı. 1977’de ise Ecevitli CHP, siyasi rüşvet ile AP’li 11 vekili transfer ederek hükümeti kurdu, bu meşruiyeti olmayan hükümetin ömrü de 2 yıl sürdü. Türkiye 67 yılda tamı tamına 48 hükümet gördü. 28 Şubat’ı hatırlayın, DYP parçalanmasa Refahyol hükümeti kolay devrilemezdi. Anlaşılacağı üzere parlamenter sistemde kaygan bir zemin var.
Darbeler var, ekonomik krizler var, vesayetin engellemeleri var, parti içindeki çekişmelerin meydana getirdiği istikrarsızlık var. Yasama ile yürütme iç içe geçmiş durumda. Bugün AK Parti’den 40 vekil istifa etse hükümet düşer, tam manasıyla bir kaos, kriz yumağı bu sistem. Cumhurbaşkanlığı ise çözüm sistemi. Bu sistemde darbeler tarih oluyor, koalisyonlar dönemi kapanıyor, parti içi çekişme son buluyor. Yani AP’li vekillerin Demirel’i devirmesi gibi bir olay yaşanmayacak.
Niye? Çünkü yasama ve yürütme ayrılacak. Hükümet Meclis’ten çıkmayacak, bizatihi millet tarafındın seçilecek. Cumhurbaşkanlığı Sistemi eşittir istikrar, eşittir milletin hâkimiyeti, eşittir aydınlık, hedeflerine yürüyen Türkiye, eşittir başarı...
