Büyük emeklerle, ter dökerek ürettikleri tahılı sıçan ve farelerden korumaya ahdeden insanoğlu, bu küçük, kıvrak avcıların kolay av peşinde koşarken tahıl ambarının civarına yerleştiklerini görünce öyle sevinmişlerdi ki, belki de olağanın dışında davranarak bu yabankedilerini kendilerine çekmeye, onları rahat ettirmeye uğraştılar.
Çok geçmeden bu vahşi avcılar tamamen evcilleşti, yavaş yavaş Mısır evlerine girmekle kalmayıp Mısır kültürüne de damgalarını vurdular. Kedi Tanrıça Bast Halkın gözünde kült bir figüre dönüştü. Pek de tekin olmayan bir başka kedi Tanrıça ise Sekhmet’ti. Kedilerin Tanrılardan haber getirdiğine inanılırdı; bu yüzden kedi öldürmek yasaktı. Kazarada olsa bir kedi öldüren, hemen oracıkta kalabalıklarca linç edilirdi. Bir eli yağda bir eli balda ev kedilerine küpe, burun halkası, pahalı tasmalar takılırdı. Öldüklerinde mumyalanır, alayişle gömülürlerdi. Mısır’ın her köşesinde yüzbinlerce kedi mumyası bulundu.
Ne ki, resimleri saray duvarlarından papirüs tomarlarına, mücevherlere kadar her yeri süslese de, tek tek kediler hakkında pek bir şey yazılıp çizilmemişti. Çoğunun ismi bile olmadığı düşünülür. Onlara basitçe mau denirdi; “miyavlayan” demekti bu.
İşte Firavun III.Tutmosis (ölümü MÖ 1426) zamanında yaşamış ve ölmüş bir kediyi benzesiz kılan da budur. Bu kedinin adı Necmi’ydi ( “sevgili” ya da belki “yıldız” anlamında). Necmi’nin adı, eski Teb şehrinin dışında gömülmüş Puimre adlı önemsiz bir memurun mezarında, duvarda yazılıydı.
Necmi hakkında, Puimre’nin onu çok sevdiğinden gayri bir şey bilmiyoruz. Puimre sevgili kedisine nice büyük bir şöhret sağladığını ne yazık ki hiç bilmeyecek. Kedisinin adını ölümsüzlüğe kavuşturmaya karar verdiğinde, bu kediciğin, adı bilinen ilk kedi olarak tarihe geçmesini sağlamıştı…
Kaynak: Uygarlığı Değiştiren 100 Kedi / Sam Stall
