The Cemaat…

Bazen, an oluyor insanlığımdan, bazen de üzerimdeki Müslüman kimliğini taşımaktan utanıyorum.
 
Keşke… Keşke diyorum babaannem gibi kimi zaman, “İnsan olacağıma şu duvarda bir taş olsaydım”
 
Ama ne çare ki bütün “Adem”ler gibi ben de bir insanım.
 
Aslında farkındayım mevcut halin dönüşü yok, Keşke yok…
 
Hüküm sahibi yapmış seçimini.
 
Her şeyin ve her canlının yaratıcısına, yaşatıcısına ve yok edicisine tabii olmaktan başka bir çare yok.
 
Öyle veya böyle tamamlayacağız bu dünya sürgününü.
 
Ağır gelse de bu “can”a üzerim de ki bu insan elbisesi farkındayım bu esbabı çıkartmaya tek yetkili olanın “O” olduğunun.
 
Biliyorum, zamanı gelince alacak emanetini.
 
Tıpkı gönlümüzde ayrı bir yerleri olan Muhsin ve Tarık’ı aramızdan aldığı gibi.
 
Belki de doğrudur babaannemim dediği gibi “bizden daha çok seviyordur” yaratan onları.
 
Dedim ya biz insanız.
 
Unutkanız, nankörüz, asiyiz, yalancıyız, düzenbazız, benciliz, ukalayız, itaat bekliyoruz, biat istiyoruz, karşılık bekliyoruz.
 
Kısaca kedimizi bi b..k zannediyoruz,
 
Ancak bir sevdiğimiz ölünce anlıyoruz O’nun mülkünde “zerre” miktarı bir hükmümüzün olmadığını.
 
Mart ayını sev(m)iyorum.
 
Ne hikmeti var bilmiyorum ama.
 
Bildiğim tek şey tüm sevdiklerimin mart ayında vuslata erdiği.
 
“Ahirette İnsan sevdikleriyle beraberdir” buyuruyor Hz. Muhammed.
 
Ben de diyorum ki:
 
O diyorsa mutlaka doğrudur.
 
İnandım iman ettim ve sıramı bekliyorum sevdiklerime kavuşmak için.
 
Belki layıkıyla ifade edemedim, hatta siz hayattayken kendim bile anlamadım belki de, ama Allah şahit olsun ki ben ikinizi de çok sevdim.
 
Yeriniz Resülullah’ın dost kervanı, makamınız şehitlik, mekânınız nur, ahiret
cemaatiniz  “hak” meclisi, ölümünüz bize ibret olsun.
  
“Ölüm, ölüm dediğin nedir ki gülüm,
 Ben senin için yaşamayı göze almışım.
 Sen ne güzel şeymişsin be ölüm
 Ben, ben senin değerini anlayamamışım”