ÜÇ RÜYANIN BİRLEŞİMİ

Direk kapıdan mı çıktım yoksa patikadan mı yürüyordum tam bilemiyorum yanı başımda bir silüet belirdi.
 
Kafamı kaldırdım onu gördüm ve büyük bir sevinçle “nasılsınız efendim” dedim.
 
Çok iyi olduğunu söylerken ben hemen elini öpmeye eğildim,  öptürmemek için uğraştıysa da elini öpmeyi başardım. O kadar sevinçliydim ki sarıldım ona. İri yarı olmama rağmen anca göbeğine yaslayabildim kafamı.
 
Ne kadarda uzun ve yapılıymış diye geçirdim içimden. Onu hiç bu kadar yakından görmemiş idim.
 
Bir Yusufçuk gibi mutlu ve neşeliydim. Ellerinden tutup mahalle arkadaşlarımla onu tanıştırmak için oyun oynayan arkadaşlarımın yanına götürdüm. Herkes büyük bir heyecanla ona doğru koşmaya başladı. Ben tanıştırmak için götürmüş idim ama herkes tanıdığı için büyük bir sevinçle ona doğru koştular.
 
Yüzünden ve yüzümüzden tebessüm eksik değildi. Şöyle bir sağa sola bakar iken, oturmuş yaşlılarımızı gördü. Hemen onlara yöneldi “burada ulu çınarlar var onlara gitmeliyiz” dedi ve büyüklerimizin yanına gittik.
 
Büyüklerimiz misafirimiz var deyip ayağa kalkmaya çalıştılarsa da o “lütfen rahatsız olmayın oturun” dedi ve her birinin elini hürmetle öptü.
 
Ne kadar da mutlu olmuş idim. Amcaoğluna baktım oda çok mutlu idi. Göz göze geldik sevinçli olduğumuzu ifade etmek için birbirimize göz kırptık.
 
Misafirimiz büyüklerimizle sohbet ederlerken “namaz kılmadık namazlarımızı kılalım sohbetimize öyle devam edelim” dedi ve büyüklerimiz de kafalarını eğerek bunu teyit ettiler ve abdest almaya yöneldik.
 
Abdestimizi nerede alacağız der gibi baktı bana. Bende olayı anlamışlık edasıyla şurada mahallemizin ortak pınarı var oradan alacağımızı söyledim. Pınarın başına geldik, musluğu açıyorum ama su akmıyor. Çok utandım “efendim çocuklar bugün suyla çok oynamışlar depoda su kalmamış” dedim ve eski evimize götürdüm ve burada abdest alalım dedim.
 
 
Ona peşkir vermek için bekler iken ne kadarda sevinçli ve hürmetkar idim. Onun abdest alışını seyrediyor ve ibretle ve imrenerek onu izliyordum. Ayaklarını yıkar iken içime öyle bir dua damlattı ki, “Ya Rabbi ağır yükümlülüğümüz var, büyük sorumluluğumuz var, yarın hesabını veremeyeceğimiz amelleri yapmaya bu ayakları götürme ya rabbi” dedi.
 
O sevinçli halim, psikolojim bir anda Karadeniz’in havası gibi oldu. Gözyaşlarımı tutamadım hıçkırıklarla “amin amiin” dedim ve duasına katılmama oda çok mutlu oldu.
 
Cebinden kurulanmak için mendilini çıkarmasına fırsat vermeden peşkiri uzattım ve tebessüm ederek peşkiri aldı ve kurulandı. Peşkiri geri almaya yeltendim, ama vermedi “sende abdest al” dedi. Abdest almamı bitirene kadar bekledi ve kurulanmam için peşkiri bana uzattı, utanarak peşkiri elinden aldım ve bende kurulandım.
 
Çayıra geçtik seccadeler serilmiş, büyüklerimiz ve küçüklerimiz saf olmuş imam bekliyorlardı. Buyurun efendim bize bir namaz kıldırın dedim, beni öne sürmeye çalıştı ama ben boynumu bükmüş bir yetim misali lütfen efendim siz imam olursanız buradaki herkes çok mutlu olacak dedim. Peki dedi, herkesin mutluluğu daha önemli dedi ve imam için hazır olan her tarafı dantelli, çeyizlik seccadeye yöneldi ve “Allahu Ekber” dedi…
 
Namazdan sonra evin arkasındaki fındıklığa doğru yürüyüşe çıktık. Hem yürüdük hem muhabbet ettik. Çok içli muhabbetimiz oldu, bana gözlerinin altındaki biriken baloncukları alnındaki kırışıklıkları, saçlarındaki beyazlıkları gösterip “bana dua et bak bu halime, gör halimi, ben bu ümmetin iyiliği için uğraşıyorum nice tehlikelerle karşı karşıyayım nice zorluklarla uğraşıyorum, tehditler alıyorum ama ben yine bu uğurda Allah için uğraşacağım yoluma devam edeceğim. Başaramazsam en çok ta Aliya’nın verdiği emanetlere sahip çıkamadığım için üzülürüm, sen üzülmez misin?” diye sordu.
 
Her ikimizde birbirimize sarıldık ve ağlamaya başladık. Hüngür hüngür ağladık.
 
Aliya İzzetbegoviç merhameti ve edası ile yürürken arkasından, seni seviyorum başbakanım Allah da seni sevsin ve seninle olsun, niyetlerini Allah hep güzel eylesin diye seslendim…