Yaratılış kanunu gereği, her canlı gibi insan da bir gelişime tabidir. İnsan doğar, büyür, yaşlanır ve ölür. Hayatın son demleri ihtiyarlıktır. Bir ömrün yükü vardır ihtiyarlıkta. Titrek eller baston tutmaya başlamıştır. Hep bizim için çalışmış büyüğümüz, artık bizden ilgi, sevgi ve saygı beklemektedir. Peki, bizler, yaşlılarımıza vefa gösterebiliyor muyuz?
Yaşlılarımızın dede ve nine olarak toplumda büyük bir saygı gördüğü, nasihatinin dinlendiği yıllar geride kalmaya başladı. Kadınlarımızın çalışma hayatına girmesi, çocuklarımızın istikbâl kaygısı, mal-mülk mücadelesi derken, büyüklerimizi ihmal eder olduk. Ve onlar artık “Galiba çocuklarıma yük oluyorum” hissine kapıldılar.
