Yüreğin dayanır mı bu acıya

“Bilge Kral” Aliya’nın ülkesinden gelen çığlıklar, 17 yıldır, her yıl düzenlenen anma törenleriyle tekrar yankılanır kulaklarımızda.

Srebrenitca;  Avrupa’nın ortasında, yine Avrupalıların, kendilerinden kabul etmedikleri 8372 Bosnalı cana hunharca kıydıkları yerin adı.

Dünyada meydana gelen katliamların yıl dönümlerinde, elime kalemi alıp, yazı yazmak hiç yapamadığım bir iştir, yüreğimin dayanmadığı ve vazgeçip sessizliğe gömüldüğüm anlar oluverir o günler.

Yaşanılan acılar o kadar derin ve onarılmaz ki, ne yazılsa, ne söylense, ölünün ardından yakılan, çaresiz, iç yakıcı ağıtlar olmaktan öte geçmiyor. Ve çökertiyor ruhumu.

 Ancak, yaşanmıştır bunlar, toprağa düşmüştür bir kere canlar. Yokmuş gibi, olmamış gibi davranmakta mümkün olmuyor.

Ekranlardan Katliam görüntülerini seyretmek, biraz ahlayıp hayıflanmak, Katliam yapanları lanetlemek ve biraz rahatlamış olarak ayağa kalmak, en hafifiyle, toprağa düşen canlara saygısızlık etmektir.

Konuyla ilgili bir köşe yazısı yazmak ve görevini yerine getirmişlik duygusuna kapılmakta aynı hafifliğin yansımasıdır.

Yapılacak şeyin ne olduğu sorusuna cevap veremeyeceğim. Ben, sadece Katliam alanlarından yükselen seslerin bitmesini temenni ediyorum. Bir de yapabildiğim o çığlıkları mısralara dökmek olmuştur. O mısraları sizinle paylaşıyorum.

YA SEN…?

Ben, katmer katmer sabır yudumlarken
Gün doğumunu göremeden ölen
Çocukların ülkesinde.
 
Bir lokma çiğnenmiş azık için
Yaşamak değil hayatı
Ölmemek için direnen çocukların ülkesinde
Gürleyip yağamayan yağmurlar gibi
Kuruyan göz pınarlarına
Hayat versin diye
Gülmek için değil
Yanıbaşında yatan, yitirdiği kardeşine
Belki de pek yakın akıbetine bakan
Aç siyah çocukların ülkesindeyim
Ya Sen…?
Ben, taş bırakan göğe
Ebabiller taşısın ve bıraksın diye
Ayrılmadan önce gövdemden
Savurabildiğim kolumla
Ve şimdi kardeşlerimin
Savrulan kollarını seyrederim
Lanetli atalarının işgalci torunlarına
Ya sen…?
Ben
“Bir zamanlar saray Bosna varmış”
Diye başlayacak anlatıları yaşıyorum
Bir vahşet hikâyesinin
En dayanılmaz harflerinden biriyim
Ben bana rağmen
Ben sana rağmen
“Âlemlere rahmet olan insanı” seven
Bu kadar efrada rağmen
Daha hayata gözlerimi açmamış olmama rağmen ölüyorum
Ya sen…?