Merhametin, iyiliğinin gerçek sevgilerin hükümdar olduğu büyük büyük saraylarımız vardı. Tüm kötülüklerin, yalanın dolanın demir kıranı baş kesenleriydik biz. Arkadaşımızla pamuk şekerimizi, leblebi tozunu paylaşmak için sıraya girer, bir o zaman ağlardık.
Kim önce çürütse canı çekimliğini, o kalbin sultanı da kralı da hükümdarı da o olurdu. Bir fincan kahveye kırk yıl hatır bağlamaz, vefayı bozada duymazdık. Güven kaygılarımız, hayal kırıklarımız girmezdi eşikten içeri, bir dilim ekmeğimizi yiyen, onlarca tebessümünü bırakırdı yer sofralarımıza. "Tebessüm etmek sadakadır"... İyiliği kapıdan kovsak bacadan girerdi.