«Yazı dilimizin sadeleşmesi hareketi yeni değildir. Meşrutiyetle beraber başlar. İlk yeni dilciler sade Türkçeciler, Türkçülerdir. Meşrutiyetten bu yana 1908’den 1932’ye kadar normal, organik ve gönüllü bir hareket olarak devam etti. Tabi bu esnada türlü fıkirler ortaya konuldu ve mücadeleler oldu. Eski yazarlar Osmanlıcayı muhafaza etmek istediler. Türkçüler konuşulan Türkçe’yi savundular; Bir de, üçüncü bir kol meydana geldi. Bunlar da TASFİYECİLER’dir.
«1932’de yazı diline resmi bir müdahale oldu. Mustafa Kemal, 1930’dan itibaren tarih ve dil meseleleriyle meşgul olmaya başladı. Esefle kaydedilecek bir noktadır ki: O daha evvelki üç cereyandan müfrit sayılan bir cereyanı destekledi. Tasfiyecileri destekledi. Tabii bir devlet adamının bir fikir hareketini desteklemesi çok tesirli oldu. Ve tasfıyeciler dili kökünden Türkçeleştirmek gibi asılsız bir davaya girişerek, uydurmacılığa başladılar. Yeni Türkçe’nin ikinci devresinde bu tatbikat başlar. Aslında bu hareket ilerlemedi. Çünkü yer yüzünde yüzde yüz saf hiçbir dil yoktur. Böyle bir dilin olması mümkün değildir. Medeniyet unsurları, yabancı dillerden de kelimeler alır. Bizim dilimizde de, konuşma dilimizde de yabancı kelimeler vardır. bunların tasfiyesiyle uğraşmak abes bir şeydir. Halka malolmuştur bu kelimeler. Halkın malıdır. İşte yaşayan dil odur. Böyle olduğu halde derinliğine bir tasfiyeciliğe giriştiler. Bu onları büyük güçlüklerle karşılaştırdı. Birçok kelime uydurdular. Yabancı dillerden kelimeler aldılar. Yabancı dillerden bir takım kelime ekleri aldılar. Onlarla birtakım Türkçe kelime yapmağa uğraştılar. mesela bir takım kelimeler vardır ki, aslında yabaneıdır. Onu biraz değiştirip, Türkçe’dir diye ortaya koymuşlardır. «Okul» böyle bir kelimedir. Fransızcadır. ~Eğemen», «Egeman» Yunancadan gelir. «Boyut»,