Kâinata karanlık çökmüşse, aile efradının yavaş yavaş evlerine dönüş vakti gelmiş demektir. Bir hareketlilik zuhur eder sokaklarda. Her bir insanda ayrı bir telaş vardır. Dünyevi işlerin meşgalesiyle bitab düşmüş ruhlar, kendisini bir ân önce eve atma arzusu içindedir.
Ev de bütün gün yalnız kalmış olmaktan yana mustariptir. Lâkin aile efradının eve gelmiş olmasıyla ev, yalnızlığını sonlandıramaz maalesef. Yorgun bir hâlde eve gelen baba, TV’nin karşısına uzanıp kanalların arasında bomboş ruhunu gezindirir. Evin hanımı da kendi köşesine çekilir, bilgisayarın başında en son aldığı ayakkabısına uygun çanta modellerine bakınır. Çocuk da zihnî gelişimine hiç bir faydası olmayan; aksine zararı saymakla bitmeyen tablet oyununda, puan toplayarak kral-kraliçe olma gâyesindedir.
Evin içindeki tek lisân; teknolojik aletlerden çıkan seslerin, birbirine karıştığı gürültü kirliliğinden ibarettir. Bu esnada baba da haberleri dinlemeye karar vermiştir. Çocuk da gayriihtiyari haberlere kulak verir bir ân. Haberlerde, bu günlerde sıklıkla duymuş olmaktan yana teessür içinde olduğumuz; “Boğaziçi üniversitesindeki hadiselerden” bahsedilmektedir. Haber spikeri, “Boğaziçi üniversitesinde Kâbe fotoğrafına karşı yapılan saygısızlığı” dile getirirken, çocuğun “Kâbe” kelimesi dikkatini çeker. Çocuk annesine doğru döner ve sorar: “Anne, Kâbe kim?” Çantaların arasında kalmış olan anne, çocuğunun sesini duyunca ekrandan gözlerini almak zorunda kalır. “Kâbe neydi” diye düşünmeye başlar! Baba da akıl verir: “Bilgisayar başındasın, Google’dan baksana!”
