“Hangi güzel yüz ki toprak olmadı, hangi tatlı göz ki yere akmadı.” beytini, İmam-ı Âzam’ın öğrencisi Davud-i Taî, ölen kişinin ardından mersiye, ağıt söyleyen bir kadın şarkıcıdan duyunca, dünyaya karşı sevgisi köreliveriyor birden. Mâziye başını çevirdiğinde, yaptığı hataların muhasebesini tutuyor defterine.
Âdem işte anlıyor bir şekilde hayatın cilvesini Davud-i Taî misali. Her bir gönlün hanesine, ayrı bir kapı tokmağı tıklıyor da çekidüzen veriyorsun kendine. Ayağa kalkıp kapıyı açtığında, dünyaya meylin de azalıveriyor birdenbire. Çünkü gelen konuğu, sen hane sahibi olarak buyur etmiyorsun hanene. O, buyur ediyor ebedi hanesine cânının cânânını. O zaman idrak ediyorsun bir kere daha; topraktan gelenin, ‘en bâkî dostunun' TOPRAK olduğunu!
...
“Sizin hiç babanız öldü mü?/ Benim bir kere öldü kör oldum/ Yıkadılar aldılar götürdüler/ Babamdan ummazdım bunu.”
