Vazifesini yapan her insan huzurlu ve mutludur. Yapmayan insana gelince tam aksi huzursuz ve mutsuzdur. Huzursuzluk hissi, ademi fıtrata ve bedenin tabiatına aykırı olan iş ve hallerde olur. Ademi fıtrat ile tabiatın unsurlarının huzur anlayışı çok farklıdır. Nefs, huzuru tabiatın unsurlarından alır ve bulur. Ruh ise huzuru hakikatin unsurlarından alır yahut bulur. Kısaca nefs, huzuru tabiatın huzurundan bulur. Ruh ise huzuru hakikatin huzurunda bulur. Nefsimiz yani bedenimiz arzu ettiği şeylere ulaştığı zaman huzurlu ve mutlu olur. Buna mukabil ruhumuzda arzu ettiği şeylere ulaşınca huzurlu ve mutlu olur. Hak işlerininn çoğu aksine işlerdendir.
Nefsin huzuru çok kısadır ruhun huzuru ise hüviyeti gereği ebedidir. Nefsin huzuru ile ruhun huzuru asla kıyaslanamaz. Bu iki algılayış ve yaşayış biçimlerinin manaları birbirine tamamen zıd kavramlardır. Biri aldatıcı diğeri ise Hakikidir .Biri sahte diğeri gerçektir.Sahte altın ile gerçek altın arasındaki fark gibidir. Bozdurmaya gittiğinde aklın başına gelir. Nefsin huzuru huzur değildir. Bilakis huzur elbisesi içinde görünen sahte bir afsundur. Bu afsun onu ateşe çeker. Ruhun huzuru ise kalb ferahlığı verir insanı hazretlere ve nura doğru çeker..
Bedenin ve nefsin huzursuzluğu, ruhunun bedeni huzura çağırmasından kaynaklanır. Bedenin ,ruhun fıtratına aykırı hareket ve işlerde olması, vazifesini yapmaması dolayısıyla içte, sebebi bilinmeyen sıkıntı doğurur. Bu doğanlar ulvi hisler (melekler) insanı sürekli rahatsız eden akdes değerlerdir.Bu nedenle insanda hüzün hali südur eder. İşte ruhun insana seslenişi bu çeşit ulvi ve akdes hislerledir. Ama nefs bu hislerden rahatsız olur. Çareyi ondan kaçmakla bulur malayani şeylerle meşgul etmekle ondan kurtulacağını zan eder. Sinemaya meyhaneye gider. Akıllı akıl inceldikce incelir, ruhun, vicdanın sessiz sesini dinler duyar.. Çünkü onun içinde gizli hikmetler vardır..
