“Sonunu düşünen kahraman olamaz.”
Şimdilerde ve “harc-ı âlem” gençliğin bir kısmında belli bir dizi oyuncusunun sözü zannedilen beyan, aslında Kafkas Kartalı ünvanlı Dağıstan İmamı Şeyh Şamil’e ait.
Onunla alakalı olan ve bir “ulusal” gazetede tefrika edilen “Kafkasya’da Sarp Ufuklar” roman çalışmamın neşrinden çok çok sonra; “köprü”lerin ayaklarına bayağı fazla su kütlesi şiddetle çarptığı andan itibaren öğrendiğim mezkur vecize gibi, doğumunda verilen adı Ali olup, bu ismi sonradan Şamil diye değiştirilen Kumuki Halifesi İmam Şamil’in, bunun gibi pek çok zihin açıcı beyanı da var.
Tefrika romanı okuyunca pek amatör ve “roman denemesi” mahiyetinde gördüğümden, yayımlandığı gazete nüshalarını saklamadığım, belki de imha (!) ettiğim “Kafkasya’da Sarp Ufuklar”a başlama hikayem de o günlerle içindeki dostlara olan hasretimi çoğaltan bir unsurdur.
