Zaman olmasaydı madde olur muydu bunu sormadan edemiyor insan. Bir taraftan her ilişki türünün doğal getirisini hesap etmekle farklılaşan dimağımız diğer taraftan hesap etmenin süreçle ilişkisini esas alarak, bizi görece bazı unsurların birer alt kümesi haline getiriyor. Yani her durum kendini yolda olma hali üzerinden tanımlıyor, her mesele ötekinin kendi paydası olduğu kabulüyle iz sürüyor zihnimizde. Belki de hepimizin kendimize ait olan özel bir zamanı var ve o süre dolduğunda vademiz sona eriyor.
Belki de zaman hepimizi bir ortak paydaya toplamanın diğer adı. Bizi bir beden olarak saklayan da o, birbirimize fark edilemez bağlarla bağlayan da. Onun da bir kelimesi var bizim dilimizle söyleyecek biliyorum, hepimizin ilgisini çeken bir görüntüsü var elbet. Belki o da kendi sonunu görecek kadar yaşayamayacak.
Kim bilir onun da defterinin dürüleceği bir an vardır. Ne kadar zor bir günü zamana iliştirmek, onun da yok olacağını bilerek bunu yapmak, zamanın da içinde yaşadığı bir zamanın varlığını kabul etmek gibi. Diğer taraftan insan zamanın yanında ne denli “gibi” duruyor bunu fark ediyor bir müddet sonra. Bolca zaman var çünkü ellerinin arasından eteklerine dökülen. Ah yalan, dünyaya ne kadar da çok sahip oluyorsun.
Her günün akşamında yeni yeni şeyler deneyimliyorum, neyin zenginlik olup neyin fakirliğe yol açtığını bilmiyorum mesela.
Ben bazen şehrin doğu kısmını kullanmadığımdan dolayı şikayet ederim; işyerimle evimin arasında sıkışan günlük hayatımın mekan olarak bana yakıştırdığı yer beni de biçimliyor, bunu biliyorum. Kısıtlılık halinin devamında mutluluk gibi hayatın omzuna yaslanmaktan zevk aldığı o alanları düşünüyorum, başkası ile hasılasını paylaştığı, bir sonuç olarak sevindiği anlar. Yani hayatın saadete kapı aralayan farklı alanları, yine düşünüyorum da ben hayatın o taraflarını da adeta bakir bırakıp kullanmaktan çoğu zaman imtina etmişim.
Her insanın virüsü kendine; kimi ölümle değiştiriyor elinde olanı kimi korkuyla, senin cakan kime dostum sen önce onu söyle...
