Uzun yol şoförüydü babam. Yüzünü 15 bazen 20 günde bir görürdük. Hep uzaktık hep bir soğukluk vardı aramızda. Küçüklüğümde içinde babanın geçtiği anılarım yok benim. Kucağında çektirdiğim resmimde olmadı hiç. Güzel bir söz duymadım 30 senede ağzından ama kötüde konuşmadı hiç birimize.
Dün saat 19,30 da işten eve geliyorum. Kayınvalidemler bizde. Hâlbuki daha dün beraberdik. Eşim odaya çekiyor beni. “Baban “diyor. Kalp krizi geçirmiş. Anjiyo yaptılar. Yoğun bakımda ama durumu iyi. Ne düşüneceğimi ne hissedeceğimi bilemeden kalakalıyorum öylece. Baba ”bizim ailede çok uzak bir kavram. Her ihtiyacımızı gören annem olmuştur. Her derdimize koşan. Bu nedenle beklide içinde baba geçen cümlelerim azdır ömrümde benim.
Hastaneye gidiyoruz eşimle. Yoğun bakımda olduğundan yanına kimseyi almıyorlar. Sadece doktordan bilgi alabilirsiniz diyor bir hemşire. Doktoru beklemeye başlıyoruz. Beklerken aklımdan bin bir türlü düşünce geçiyor.
