Şimdi önümüzde bir gerçek var. Biz imtihan için bu dünyaya gönderilmişiz. Evet ebedi ve sonsuz hayat bu dünyada kazanılacaktır. Dünyaya çalışmayın denmiyor. Ama dünya çalışmalarımızı da sonsuz hayata sermaye yapabilir miyiz?
Mesnevi-i Nuriye’de bu konu hemen her “İ’lem” anlatımlarında çok güzel bir şekilde sunulmaktadır. Burada bu konuya bakalım nasıl yaklaşım var:
"İ'lem eyyühe'l-aziz! Bil ey aziz kardeşim!
Dört şey için dünyayı kesben değil, çalışmayı bırakarak değil,
kalben terk etmek lâzımdır:
1- Dünyanın ömrü kısa olup süratle zeval ve guruba, sona ve batmaya gider.
Zevalin elemiyle, visalin lezzeti zeval buluyor.
Ayrılığın üzüntüsüyle, kavuşmanın lezzeti yok oluyor.
