İnsanın iç yolculuğu meşakkatli, yorucu ve bunaltıcıdır. Orada kendi doğrusuna sahip çıkmak için yol ile inatlaşma, didişme farkında olmadan boşluğa doğru sürükler. Ve neyi ne ile tartacağını bilemeyen insan, yıpranmışlığın verdiği acı ile katılaştığı gibi hassasiyetlerini de kaybeder. Hız ve tüketimin son seviyede yaşandığı günümüzde; iş, toplantı, kariyer yarışı ve internet dünyası aile ile muhabbeti azaltmakla. Hatta büyükler, yük olarak görülmektedir. Bir işe başlarken annesinin elini öperek rıza ve dua alan, büyüklere titizlikle değer veren zihniyet, geçmişin sayfalarında kalmıştır. Oysa dünya yüzündeki en tatlı mutluluk, anne gönlünü fetihtir. Annesini ihmal edenlerin zihinleri dağınık, kalpleri huzursuz, vicdanları rahatsızdır. Dünya çekişmesi, kışkırtılan nefis, sonu gelmeyen arzu ve şehvet küfrün oyuncağı haline getirir insanı.
