Her yıl 14 Şubat'ta kutlanan Sevgililer Günü, birçok kişi için romantik bir gün olarak görülse de, aslında kapitalist sistemin aşkı sömürmesinin ve tüketim kültürünü dayatmasının bir aracı haline geldi. Sevgililer günü artık, sevgiyi ve ilişkileri maddi değerlerle ölçen, insanları alışveriş yapmaya ve hedonist bir yaşama teşvik eden, duygusal bağları zayıflatan ve yalnızlığı artıran bir gün olarak eleştirilmektedir.
Sevgililer Günü'nün Tarihi
Sevgililer Günü'nün kökeni, Roma İmparatorluğu'nda 14 Şubat'ta kutlanan Lupercalia adlı bir pagan bayramına dayanmaktadır. Bu bayramda, genç erkekler, tanrıça Juno'ya adanmış kadınların isimlerini bir kavanozdan çekerek, onlarla birlikte olurlardı. Bu gelenek, Hristiyanlık'ın yayılmasıyla birlikte, Aziz Valentine'in anısına dönüştürülmüştür. Aziz Valentine, Roma İmparatoru Claudius II'nin yasakladığı evlilikleri gizlice kıyan bir rahipti. Bu yüzden idam edilen Valentine, aşkın sembolü haline gelmiştir.
Sevgililer Günü'nün Kapitalist Yüzü
Ancak, Sevgililer Günü'nün bugünkü halini alması, 19. yüzyılda başlayan ve 20. yüzyılda hızlanan bir süreçtir. Bu süreçte, kapitalist piyasa, aşkı ve romantizmi, birer tüketim nesnesi olarak sunmuş ve insanları, sevgilerini göstermenin tek yolunun, pahalı hediyeler, çiçekler, çikolatalar, kartlar, mücevherler, parfümler ve diğer ürünlerden geçtiğine ikna etmeye çalışmıştır. Bu şekilde, Sevgililer Günü, milyarlarca dolarlık bir endüstri haline gelmiştir.
Aşkın Değil Sermayenin Günü
Sevgililer Günü'nün kapitalist eleştirisi, bu günün, insanların duygularını ve ilişkilerini yozlaştırdığını, aşkı sadece cinsel ve maddi bir boyuta indirgediğini, insanları bireyselleştirdiğini ve yalnızlaştırdığını, toplumsal cinsiyet rollerini pekiştirdiğini, kadınları nesneleştirdiğini, erkekleri performans baskısı altına soktuğunu, çevreye zarar verdiğini ve eşitsizlikleri artırdığını savunmaktadır. Bu eleştiriye göre, Sevgililer Günü, gerçek aşkın değil, kapitalizmin kutlandığı bir gündür.
HABER: SONKAN KAYA
