Ben Rêzan. Muradiye'nin küçük bir köyünde düşünüyorum. Sadece düşünmekle kalmayıp farklı olmak istiyorum...
Muhammed olmak istiyorum. Sözde “modern" dönemde insanların acınacak hallerinden kaçıp köyümün Hira’sında inzivaya çekilmek istiyorum, bir ömür boyu. İnsanlığı düşünüyorum “nereye bu gidiş” diye. Kadınları düşünüyorum “moda" ve “medya" denilen kabristana her gün gömüldükleri geliyor gözlerimin önüne. Bir şey yapmak istiyorum ama olmuyor. Sadece Ruh'ul Kuddüs’ün “Oku” emrini bekliyor ve gelmeyeceğini bildiğimden inmek istemiyorum bu tatlı mağaradan...
Mısır’da Musa olmak istiyorum. Ülkenin en görkemli evinde yaşıyorum Kral Firavun'un sarayında. Nil'i seyrediyorum. Zulüm altında inleyen köleleri yani zamanın proletaryaları geliyor aklıma. Onlardan biriymiş gibi hissediyorum kendimi. Zulüm karşısında isyan ediyorum. Babamın karşısında duruyorum, “zulüm bizdense ben bizden değilim” diyerek. Kurtarmaya çalışıyorum köleleri. Birlikte terk ediyoruz Mısır’ı ama askerler yaklaşıyor. Deniz ile karşılaşıyoruz, herkes korku içinde iken kendimden emin bir şekilde asam ile suya dokunuyorum. Yarılıyor deniz. Biz kurtuluyoruz ama zulmün askerleri boğuluyorlar...
İbrahim olmak istiyorum Babil ülkesinde. Soru sormak istiyorum insanlara “siz kendi yaptığınız şeylere mi tapıyorsunuz” diye. Sadece insanlarla değil tanrılar ile de uğraşıyorum. Bir heykel görüyorum insanların taptığı. Elimde yiyecek ile yaklaşıyorum ona ve sessizce “buyursanıza, yemez misiniz?” diye soruyorum ama bir cevap alamıyorum. Yüzümü gökyüzünüzdeki tanrılara çeviriyorum bu defa. Tanrı İştar’a bakıyorum, en büyük ve en güçlü tanrıya. Akşam olunca kayboluyor. “sabah doğup, akşam batan bir tanrı olmaz” diyorum. Ateşe atılacağımı bilsem de doğruları söylemekten vazgeçmiyorum...
Ben Rêzan. Muradiye’nin küçük bir köyünde “Başkaldırıyorum O Halde Varım” diyen bir genç...
Yücel EMRAH