Bu ve buna benzer kitaplar sayesinde, modern olmak ve postmodern kalabilmek için tastamam hali hazırdaki bütün geleneklere isyan eden, yaşları orta son ile üniversite mezunu arasında bir yerlere sıkışmış, sıkıştırılmış bir kuşağın, büyüyüp kemale ermesine müsaade edilmedi.
Bu ve buna benzer müsveddeler ve dinledikleri minik serçeler sayesinde genç olmanın ilk, gerek ve yeter şartı, ‘özgür kız’ olmak; macera peşinde avare koşmak olarak kabul edilir oldu.
Baksanıza ismi bile yetiyor; yırtık kotlarıyla, ellerinde birer harita, yola çıkmaya ve her şeyi elinin tersiyle geride bırakmaya hazır bir gençlik, sırt çantalarının yan cebinde; ‘Yüreğinin Götürdüğü Yere Git’…
Gelgelelim…
Geçen gün bir habere rast geldim;
“Susanna Tamaro, Türkiye ve dünyada en çok satan listesine giren kitabı hakkında sorulan "Siz yüreğinizin götürdüğü yere gidebildiniz mi?” sorusuna okurlarını şaşırtacak bir itirafla cevap vermiş;
“Ne yazık ki çocukluğumdan beri daima yüreğimin götürdüğü yere gittim ama bu durum hayatımı daha da zorlaştırdı. Yürek genellikle bizi sıradışı seçimler yapmaya yönlendirir."
Oldu mu şimdi Suzan Abla…?
Peki, bugün kâh torunun, kâh kızın ile yaşadığın sıkıntılarını anlattığın, bazen annen bazen baban, bazen kocan, bazen sevgilin ve dahi kızının gerçek babasıyla yaşadıklarını sayfalara serpiştirerek genç kızlarımıza ilham etmeye çalıştığın ‘yaşam biçiminin’ tahribatını nasıl telafi edebileceğimiz hususunda bize söyleyebileceğin bir şeyler yok mudur?
“Yüreğimin beni götürdüğü yere gittim ama bu durum hayatımı daha da zorlaştırdı” demiş olmak senin için yeterli olabilir belki de…
Ve fakat ne olacak şimdi bu okurların; bu gençlik, bu nesil ne olacak?
