İktidar hırsı öyle bir şey ki şehvet gibi zevke getirir insanı. Şeytanın Allah’a secde etmeyip Hz Âdem’in yasak meyveden yemesi için uğraşmasına neden olan duygudur. Öyle ki günahsız olarak yaratılan meleklerin bile Allah’a: “Biz senin emrinde iken, görevlerimizi tam manasıyla yaparken, neden yeryüzüne fesat çıkarıp kan dökecek olan insanı halife olarak yaratıyorsun” sorusunu sordurtan şeydir. Bu iktidar hırsı öyle bir şey ki insanı sarhoş edip aklını başından aldıran bir duygudur. Öyle ki yeryüzünde iktidar olmak için kâinatın sahibi olan Allah’a isyan ettirecek kadar saptırıcı bir duygudur. Bu hırs zannedildiği gibi sadece siyasetçilerde veya devletin üst kademelerinde görev yapan yöneticilerde bulunmaz, herkeste ve hatta bizim içimizde de bulanabilir.
Tarihteki ilk cinayet de böyle bir duyguyla işlenmişti. Kabil böyle bir hırsa bürünerek babasının yerine geçmesini engellemek için Habil’i öldürmüştü. Firavun da böyle bir hırsla, saltanatını koruma şehvetiyle günahsız çocukları henüz beşikte iken öldürmüştü. Yusuf’un kardeşleri, İsrailoğullarının yönetimi babaları Yakup’tan sonra kendilerine kalsın diye Yusuf’u öldürmek niyetiyle acımadan kuyuya attılar. Bu hırs öyle bir şeydir ki önce insanın içindeki şefkat, merhamet, sevgi ve diğer bütün güzel duyguları öldürür. Sonra insanı iyice avucuna alıp adeta şeytanlaştırır, hiçbir kural tanımayan, hiçbir hukuk tanımayan duruma getirir. Onun için önemli olan tek şey kendi iktidarı, kendi geleceğidir.
