Sömürgeci devletlerin genel politikası, hedef ülkelerde sürekli istikrarsızlık çıkararak, onları terör bataklığında cebelleşme içinde tutmaya yöneliktir. Amaçları, muhatap ülkeler gelişmesin; ayağa kalmasın; ancak karnını doyurmakla zaman geçirsin ve bu sayede de kendileri gönül rahatlığı içinde istedikleri zenginliklere rahatça konabilsinler. Yani yağma Hasanın böreği misali, nimet hiç bitmesin; ilelebet devam etsin.
Türkiye de yıllardır terör ile uğraşan ülkelerden biridir. 1980 öncesi sağ-sol çatışmalarında ölenlerin sayısı on binlerin üzerindedir. Yaşları 50’lerin üzerinde olanlar bu dönemde kurumların, mahallelerin, şehirlerin, köylerin sağcı veya solcu olarak nasıl bölündüğünü çok iyi hatırlarlar.
1980 sonrası terörün şekli değişti. Sağcı-solcu kavgasının yerini PKK terörü aldı. PKK’ya destek verenler, Türkiye’nin gelişmesini istemeyen “dost görünümlü” ülkelerin olduğunu herkes çok iyi bilmekte. Bu dönemde Türkiye’nin ödediği fatura çok ağır ve hala da ödemeye devam etmektedir. 1984 yılından beri, teröre kurban giden insan sayısı 40 binin üzerindedir. Kaybedilen her canın ayrı bir hikâyesi olmuş ve ocaklara ateşler düşmüştür. Her şehit haberi geldiğinde içeride ve dışarıdaki düşmanların sevinçten ağızları çenelerine kadar açılırken, bu toprakların mazlum insanlarının gönülleri de gözleri de sel deryasına gark olmuştur.
