Dün biraz dolaştım, her yer beyaza bürünmüş büyüleyici bir güzellik...
O kadar güzel ki...
Ne ağaçların kırgınlığı var toprağa...
Ne çiçeklerin kırgınlığı var ağaçlara...
Ne kuşların, arıların, kırgınlığı var çiçeklenen ağaçlara...
Ne kelebeklerin, karıncaların.
Kırgınlığı var çimenlere, rengarenk çiçeklere, bembeyaz tertemiz saf papatyalara...
Ne kibir ne merhametsizlik var
Ne Toprakta,
Ne Güneşte,
Ne Masmavi gök yüzünde...
Kısaca tüm doğada...
Kısacık ömrümüzde aslında bize verilen tüm bu mesajı
alamadık mı...
Alanlar çok şanslı o kadar güzel
O kadar muhteşem ki,
Hep yeniden,
Hep yenilen,
Bitmeyen umutların, hayallerin,
düşlerin ve sabrın, bekleyişin
Tüm mucizelerin gerçeğe dönüştüğünü görmek bu kadar zor olmamalı...
Yeter ki umudunu, hayallerini, yürekten inancını, sevgini hiç kaybetme...
İşte benim yüreğim tamda böyle rengarenk çiçeklerle, hayaller, düşler hiç eksilmeyen umutlarla, eksilmeyen merhamet, sevgiyle dolu, yüreğim.
Kim bilir belki de dünyaya bu ayda NİSAN ayında gelişimdir sebebi tüm bu güzelliklerin...
Ondandır yüreğimdeki umudun,.
Sevginin her an, hergün, herşeye rağmen yine, yeniden yenilenmesi...
Ben dün bu rengarenk güzelliklerde dolaşırken kendi yüreğimdeki umudu sevgiyi gördüm onca güzelliklerde içim yeniden daha çok huzur ve sevgiyle doldu...
Bu duygularımın, sevgimin, anlatacak tarifi yok bir kaç kelimeyle özet sadece...
Ve keşke dedim kendimce neden onca bazı insanlar bir birine acı vermek yerine sevseler her insan bir diğerinin yüreğine dokunsa..
Onun acısını hissetse...
Onun açlığını yokluğunu hissetse...
Sadece kendileri kazanç elde etmek için onca insanları canını yakıp yürekleri ağlatmasa...
Sebep oldukları acılar.. yüreklerine dokunsa, sadece kendilerini düşünmese.!
Binlerce yüreğin göz yaşına yüreğinin kanamasına acımasına sebep olmasa...
Minicik yürekler göz yaşına,
Kana bulanmasa ne olur dünyamı batar yoksa açmı kalırsın...
Keşke aç kalsan da o yastığa başını koyduğunda vicdanın rahat, yüreğini huzurla, gözlerini kapatsan, keşke...
Akşam sosyal medya da gördüğümde inanın kanım dondu kamyonlardan çöpe dökülen sebzeler, meyveler, depolarda çürüyen soğan, patatesler.
Birileri kazanç sağlayacak diye masum insanların sefalete sürüklenmesi sanki ölüm hiç kendilerine gelmeyecekmiş gibi...
Dünyayı cebine, midesine doldurmaya çalışan insanlık...
Ne dünyadan doydunuz...
Ne ahtan...
Ne kandan...
Nede göz yaşından.
Hâlâ aç, doymak bilmeyen gözünüz...
Mideniz...
Onca masum insanın, bebelerin,
Evine bir lokma ekmek götüremeyen, çocuğunun açlığına dayanamayıp intihar eden babalar,
Çöpten aç kalmasın diye çocuklarına yiyecek toplayan anneler...
"Siz vicdansız vicdanlılar" vicdanınız hala sızlamadıysa...
Sızlayamıyorsa...
Rabbim sizi bildiği gibi yapsın
Yazık çok yazık...
Yazımın başında bahsettiğim gibi benim yüreğim bahar olsa ne çıkar ki; zalimin zulmü kök sarmışken insanlığa onca insanın sessiz çığlıkları yankı yapıyorken kulağında.!
Hâlâ insanlık kendine gelmiyorsa ?
Diliyorum Ya'Rabb
Ya her yürek bir bahar olsun.
Yada...
KOPSUN KIYAMET YA'RABBİ
KOPSUN.
Emine İPEK