Sene 1983 ben ilkokul birinci sınıftaydım. Allah amelince rahmet etsin Kenan Evren o dönem yeni Cumhurbaşkanı seçildiği için il ziyaretlerinde bulunuyordu.
Yine karlı bir kış günü diktatörlük bu ya bütün okul birden onu karşılamak için havalimanına gitmiştik. O zaman benim ayağımda gri renkte bir çift lastik vardı. Kimin geleceğinin bilincinde bile değildim elimde bayraklar coşkulu bir şekilde ön sırada dururken öğretmenim geldi beni kolumdan tutup orta sıraya koydu. Benim yerime de Burcu diye bir arkadaşı koymuştu. Aradan bir süre geçti, çocuk ruhu iste, ben bir yolunu bulup yine ön sıraya geçmiştim ki öğretmenim bu defa benim kolumdan tutup
-Kızım, senin ayağında lastiklerin var. Sen burada durma Cumhurbaşkanı geliyor.
diyerek beni yine ortaya götürünce ben eğilip bir kendi ayaklarıma baktım birde Burcu'nun ayağındaki çizmelere. O an öğretmenime değil de nedense Burcu'ya kızıp onu hiç sevmediğimi düşündüm birden. Çünkü o benim yerime geçmişti diye. Sanki tek suçlu oymuş gibi.
Sonra Burcu'nun babası polisti geçici görev için gittiği yerde şehit olmuştu ya ona olan öfkem sevgiye dönüştü. Sonraki günlerde onlarda memleketlerine gidince çok üzülmüştüm. O an ne vardı ki benim lastiklerimde diye düşünmüştüm..
Yüreğim mi incindi, gururum mu bilemiyorum ama o gün bugündür ne zaman lastik görsem bu anım benim aklıma gelir.
Oysa biz çok mutlu çocuklardık.
Yakan top...
İstop...
İp atlarken lastiklerle ne kadar rahattık.
Şimdi keşke yüreklerimiz rahat olsa da ayaklarımız bütün kahrı çekseydi.
Ne çok şey değişti.
İstediğimiz her şeye kavuştuk ama bayramlarda aldığımız bir çift lastiğin huzurunu hiçbir şeyden alamaz olduk.
Velhasıl biz, çok güzeldik eskiden...
Üzüldüğümüz tek şey bir çift lastikti...
Oyunda mızmızlık yapan arkadaştı...
Sana yağını üzerine sürmek için kim ekmek alacak diye yapılan kardeş kavgasıydı.
Şimdi ortalık samimi görünümlü samimi/niyetsiz insan dolu olsa da yaşama dair hayata gülümsemek çok çoook çoooook güzel.
Sağlıkla...
Sevgiyle...
Huzurla...
Tebessümle nice güzel yarınlara kavuşmak duası ile.
Allaha emanet olun.
Zehra KINALI
