Sanki ölmüşüz ve tekrar dirilmişiz gibi.
Mahşeri bir kalabalığın içinde, ıssız sokaklarda yalpalayıp duruyoruz.
Ne anne-baba evlat tanıyor ne de evlat anne-baba.
Her bir âdem kaçıyor birbirinden.
Düştü âdem, kendi canının hummasına.
Karantina süreçlerindeki o açlık korkusu, azık peşine düşürdü âlemi bu denli...
Bu arada ahiret azığı ne âlemlerde derttaş?
Vesile oluyor mu şu sahrada yaşanan küçük mahşer, "büyük mahşeri kalabalıkta aç kalmamak için ahiret azığı" hazırlamana?..
