Siz başkasının acısını kendi acınız gibi hissedebildiniz mi?
Tanıdığım bir teyze var kızı kanser...
Tanıdığım bir kadın var kızı otistik...
Tanıdığım bir genç kadın, ufak yaşına rağmen beş çocuğu var.
Bu cümleleri çoğaltabilirim. Sizlerinde çevresinde vardır mutlaka. Ortak özellikleri fakirlik.
Peki biz bu acıyı nasıl hissediyoruz?
Doğduğumuz ev kaderimiz midir?
Ya şehit askerlerimiz. Onlar bizi korurlarken şehit oldular onların acısını ne kadar hissediyoruz?
Yazdıklarım ile ilgili herkesin bir görüşü mutlaka vardır.
Bakın sosyal medyaya, klavye şövalyesi çok lâkin icraate gelince kimsede ses yok. Bunu bilipte yazıyorum.
Neden mi?
Filistinli kardeşlerimize yapılan zülmü kınamak için konak meydanında düzenlenen mitingde bir avuç insan yoktu.
Ya Uygur Türklerinin zulmü için Gündoğdu'da kaç kişi vardı. Sözde konuşanlar meydanlarda yine yoktu.
Acı yaşamayan yok ama acı paylaştıkça da azalır.
Nitekim bir hadis-i şerifte Peygamber Efendimiz de (sas) ‘Kim bir iyilik yaptığında seviniyor, bir kötülük yaptığında üzülüyorsa o mümindir.' buyurmaktadır.
Yazımı okuyan hanımefendiler, bugün ev işi, çocuklar derken komşunuzdaki acıyı gördünüz mü?
Ya beyefendiler siz işin, kahvenin, caminin dışında komşunuzun derdine ortak oldunuz mu?
Hanginiz bir yetimin başını okşadınız, hanginiz tebessüm edip selam verdiniz?
Yoksa ben çok dertliyim bana mı sorsunlar diye beklediniz?
Şu an alın telefonu elinize rehberinizden uzun zamandır aramadığınız bir kişiyi arayın hal, hatır edin.
Manava, bakkala yoldan geçene tanıdık tanımadık selam verin.
Eşinize çocuğunuza seni seviyorum deyin.
Emin olun gözleriniz gülecek içinizi tarifsiz bir mutluluk kaplayacak.
Klavye şövalyesi değilim.
Yazdıklarımı taaa içimden, yaşayarak kaleme döküyorum; istiyorum ki mutlu olalım dertleri paylaşalım.
Yapabiliriz değil mi?