Doğmamızın, evlenmemizin, işimizin, meyvelerin bile zamanı var.
Çalıştığım iş yerinin bahçesinde meyve ağaçları var. Bugün erik ağacından meyve koparırken her şeyin bir vakti var dedim ve bunu düşündüm.
Yaşayarak öğreniyoruz. Bazen ağlayarak, bazen gülerek.
Öğrenemediklerimiz de var.
Yapmam deyip yaptıklarımız.
Akıllanmam ben diyerek söylendiklerimiz.
Akıl vermeye kalkıpta kendi yapmadıklarımız.
Kendimizi suçlamamalarımız.
Başkalarını çekiştirmelerimiz
"Ama ben haklıyım" demelerimiz.
Çok yoğunum diyerek boş vakit geçirmelerimiz.
Zamanı planlayamamamız.
Nasıl da geçti hayat demelerimiz.
Kendimizi keşfetmelerimiz...
Ve sonunda anlıyoruz her şeyin bir vakti olduğunu, sonra unutuyoruz.
Sonra hatırlıyoruz.
Hayat işte.
Peki düşündünüz mü hiç hayata gelme sebebimizi?
Ben, bir ara hayata gelme sebebimin başkalarını mutlu etmek olduğunu düşünürdüm.
Sonra aslında insanları mutlu etmenin beni mutlu ettiğini anladım. Her şeyin vakti var işte. Konuşmayı seven ben, gün gelipte duygularımı kaleme dökeceğimi nereden bilebilirdim.
HER ŞEYİN BİR VAKTİ VAR
Duygularımı yazarken sizler de kendi hayatınızı düşünün. Benim yazdıklarıma ekleyeceğiniz çok hikayelerin olduğunu tahmin ediyorum.
HER ŞEYİN BİR VAKTİ VAR
Ölümünde;
İşte o an geldiğinde hayata iz bırakan bir kadın olarak anılmak istiyorum ve yazımı okuyan kişilerinde iz bırakacaklarını düşünüyorum.
Amannnn nerdeeee diyenleri duyuyorum. Hayatına giren bir kişiye bile dokunabildiysen iz bırakmışsındır. Belkide bu yazıyı okuduktan sonra iz bırakacaksın hayata
HER ŞEYİN BİR VAKTİ VAR.
Aydan Kurt