"Çalınmış Mektup" başlıklı bir hikâyede anlatılan bir oyun var. Adı: "Tek mi, çift mi?" İçinizden bir sayı seçiyorsunuz ve hangi sayıyı seçtiğinizi açıktan söylemeden sadece ve sessizce muhatabınızın yüzüne bakıyorsunuz.
Muhatabınızın aklınızdan geçeni bilmesi lazım yoksa oyunu kazanamaz. Oyunu kazanmak istemiyorsa da sorun yok.
Bir de bildiğiniz halde söylememeniz mümkün. Veya doğru bilip yanlış söylemeniz. O da işin eğlencesi. Neticede dünya hayatı oyun ve eğlenceden ibaret değil mi? Bu oyun ve eğlence meselesi üzerinde çok düşünüyorum ben. Bununla çok oynuyorum. Bu beni çok eğlendiriyor.
