Ucu bucağı olmayan şu ürkütücü kâinatta yaratılmış ve yaratılacak olan varlıkların en mükemmeli, en üstünü ve en şereflisi olan insanoğlu da diğer varlıklar gibi hacmi kadar yer kaplar.
Dünyevi ölçülere göre sonsuzluğu simgeleyen kâinatın maddi varlığı ölçüt alındığında, insan kâinatın maddi varlığı karşısında iliklerine kadar inanılmaz bir acziyet ve hiçlik duygusu yaşar.
Şu kâinat denilen âlemde güzele ve iyiye dâir her ne varsa bizim dışımızda var olanlarla paylaşıldığı sürece maddi olarak çoğalır. Manevi olarak da bereketlenir.
Bunların arasında iki şey vardır ki, paylaşıldıkça diğerlerine göre daha da bereketlenir. Bunlardan birincisi sevgidir. İkincisi ise bilgidir.
Eğer bu iki şeyin zengini olmak gibi bir kalbî hassâsiyetimiz varsa yapmamız gereken tek şey bu iki şeyi paylaşmaktır. Hem de hiç korkmadan ve hiçbir şeyin kaygısını gütmeden.
Bilgiyi paylaşabilme erdemine sahip olan insanlar, içlerindeki sevgiyi her dâim büyütmenin ve diri tutmanın mücadelesini verirler aslında.
Sevgi insanı sarar, kuşatır ve ona kendi rengini verir ve daha sonra da onu alçak gönüllü kılar.
Bilgi, ete kemiğe büründürür insanı. Olgunlaştırır, hayret duygusunu artırır. Alçak gönüllü insanlar elinde bilgi gerçek değerini bulur ve onların gönül dünyalarında aslına dönüşür. Yani yaratılışın sırrı olduğu için her şeyin aslı ve özü olan sevgiye.
Amacım elbette bildim demek değil. Biliyorum demek hiç ama hiç değil. Bileceğim demeye nasıl cüret edebilirim ki? Çünkü herkes gibi benim de bir an sonrayı bile yaşamaya garantim yok.
Bilmişsem; biliyorsam, bileceksem asla ve asla sahibi olarak değil de bir emanetçi olarak bakarım bildiğim, bilmiş olduğum, biliyor ve bilecek olduğum her şeye.
Muhyiddin SÜLEYMANOĞLU